Blogumu takip eden dostlara selamlar. Biliyorum, uzun zamandan beri burası sessiz. Epey bir süredir yeni yazı girişi yapmadım. "Devam edecek" dediğim yazılarım da yarım kaldı. Bu sessizliğimin sebebi kitap yazıyor olmam. Orta vadede, blogumdaki her şey ve çok daha fazlasını içeren bir kitap yazmış olacağım. Konular üzerinden derinlemesine gittiğimden ve kaynaklara dikkat ettiğimden biraz uzun sürüyor. Ancak inanıyorum ki işlem sonuçlandığında bu blogun tarzında ama daha derin ve çok daha ayrıntılı bir eser ortaya çıkacak. Bu satırları okuyan herkese teşekkür ederim.
14 Mart 2021 Pazar
İlahi Nizam ve Kainat - Ruhçuluk (FİNAL güncellemesi: 14.03.2021)
Bu uzun soluklu yazımda Bedri Ruhselman'ın derlediği "İlahi Nizam ve Kainat" isimli eseri inceleyip kendimce artılarıyla eksileriyle objektif olarak değerlendirmeye çalışacağım. Bunu yaparken genel olarak "ruhçuluk" akımından da bahsedeceğim ve yazım hem esere hem de genel olarak ruhçuluğa yönelik, bu ikisini aynı anda kapsar tarzda olacak. Konu aslında epey geniş olduğundan ve farklı alt dallara, alt alanlara uzandığından araştırdıkça ve konuyla ilgili yeni bilgilere ulaştıkça yazımı güncelleyeceğim. Kitaptan alıntı yapmaya sanırım izin verilmediğinden hiçbir alıntı yapmayıp kitaptan anladıklarımın özetini yazacağım.
Bu yazımı uzun zamandan beri güncelliyorum, hiçbir cümlemi ezbere ya da kendi "kafamdan" oluşturmadım, kaynakları dikkatle taramaya gayret ediyorum. Eleştirilere ise sonuna kadar açığım, hatta memnun olurum. Böylece yazımı geliştirmeye devam ederim. Tabi ki, gösterdiğim özene rağmen, hatalarım olabilir, eğer öyle bir kısım olduğunu düşünüyorsanız lütfen mail adresimden iletişime geçerek, hatanın tam olarak hangi cümlede ya da kısımda olduğunu belirtin ve gerçekten de bir hata ya da yanlış bilgi varsa, mümkün olan en kısa zamanda o konuya değineyim ve / veya düzelteyim. :) Evet, sanırım artık başlayabiliriz.
1) Öncelikle, nedir bu "İlahi Nizam ve Kainat" kitabı?
1959 yılında, “Önder planı” denilen, “ünite birliği”nde (evrenin son noktasındaki ya da aşamasındaki birlik. "noktasındaki" ifadesi sembolik) bulunan çok yüksek seviyedeki vazifeli varlıklardan alındığı söylenen ve tam 54 yıl sonra, 2013’te, "zamanı geldiği için" yayınlanan eser, Türkiye’deki ruhçuluğun ulaştığı en son noktayı ifade eder. Kitap, dünyanın içinde bulunduğu devrenin sonuna ("kıyamet"e) doğru insanlığa verilmiş olduğunu söyler ve insanın tekamülü için en gelişmiş spiritüel bilgileri barındırdığı iddiasında olan ciddi bir eserdir. Kitabın gerçekten de vizyon ve kapsam olarak önemli bir eser olduğuna katılıyorum.
Eser, Bedri Ruhselman’ın daha önce kaleme aldığı kitaplarındaki fikirleri çoğunlukla olduğu gibi yansıtır. Aslında Ruhselman'ın önceki kitaplarını (Özellikle 1946 yılında tamamlayıp yayımladığı hacimli eseri "Ruh ve Kainat" isimli kitabını) ve dergilerde yazdıklarını okumuş bir insan için İlahi Nizam ve Kainat kitabında "yepyeni" olduğu söylenebilecek az şey vardır diyebilirim. Nedir bunlardan en çok göze çarpanları? Ünite kavramı, değişen "cennet" (yarı süptil alem) anlayışı, düalite / değer farklanması yasası ve en önemlisi kitabın son bölümündeki, daha önce kendisinin bahsetmediği kıyamet öğretisi / öngörüleri ve bunların mekanizmaları.
Bence "İlahi Nizam ve Kainat" kitabının 54 yıl bekletilmesinin esas sebebi işte kitabın bu son bölümünde yazılanların, pek çok insan için "şok edici" bir etkisinin olabileceği düşüncesidir. Yoksa kitaptaki diğer bilgilerin, bazı konularda çok daha ayrıntıya girilmiş olsa bile, Ruhselman'ın önceki kitaplarında ve yazılarında söylenen şeylerin benzerleri olduğunu söyleyebilirim. Tabi yazımda daha sonraki bölümlerde göreceğimiz gibi, daha önce söylenen şeylerle, alınan tebliğlerle tamamen çelişen kısımlar da var. Bu kısımların, ana temayı "Kıyamet öğretisi" ile uyumlu hale getirmek için değiştirildiğini ya da o şekilde alındığını düşünüyorum. (Yeni eser ve eskileri arasında, örneğin güneş sistemimizde dünyadakinden daha gelişmiş / tekamül etmiş varlıklar var mı yok mu çelişkisi bunlardan biridir. Sonraki bölümde buna değineceğim)
Kitap ve genel olarak ruhçuluk hakkındaki değerlendirmemden önce, Ruhselman'ın ve İlahi Nizam ve Kainat'ın görüşlerini inceleyelim.
2) Bir Özet
1) Öncelikle, nedir bu "İlahi Nizam ve Kainat" kitabı?
1959 yılında, “Önder planı” denilen, “ünite birliği”nde (evrenin son noktasındaki ya da aşamasındaki birlik. "noktasındaki" ifadesi sembolik) bulunan çok yüksek seviyedeki vazifeli varlıklardan alındığı söylenen ve tam 54 yıl sonra, 2013’te, "zamanı geldiği için" yayınlanan eser, Türkiye’deki ruhçuluğun ulaştığı en son noktayı ifade eder. Kitap, dünyanın içinde bulunduğu devrenin sonuna ("kıyamet"e) doğru insanlığa verilmiş olduğunu söyler ve insanın tekamülü için en gelişmiş spiritüel bilgileri barındırdığı iddiasında olan ciddi bir eserdir. Kitabın gerçekten de vizyon ve kapsam olarak önemli bir eser olduğuna katılıyorum.
Eser, Bedri Ruhselman’ın daha önce kaleme aldığı kitaplarındaki fikirleri çoğunlukla olduğu gibi yansıtır. Aslında Ruhselman'ın önceki kitaplarını (Özellikle 1946 yılında tamamlayıp yayımladığı hacimli eseri "Ruh ve Kainat" isimli kitabını) ve dergilerde yazdıklarını okumuş bir insan için İlahi Nizam ve Kainat kitabında "yepyeni" olduğu söylenebilecek az şey vardır diyebilirim. Nedir bunlardan en çok göze çarpanları? Ünite kavramı, değişen "cennet" (yarı süptil alem) anlayışı, düalite / değer farklanması yasası ve en önemlisi kitabın son bölümündeki, daha önce kendisinin bahsetmediği kıyamet öğretisi / öngörüleri ve bunların mekanizmaları.
Bence "İlahi Nizam ve Kainat" kitabının 54 yıl bekletilmesinin esas sebebi işte kitabın bu son bölümünde yazılanların, pek çok insan için "şok edici" bir etkisinin olabileceği düşüncesidir. Yoksa kitaptaki diğer bilgilerin, bazı konularda çok daha ayrıntıya girilmiş olsa bile, Ruhselman'ın önceki kitaplarında ve yazılarında söylenen şeylerin benzerleri olduğunu söyleyebilirim. Tabi yazımda daha sonraki bölümlerde göreceğimiz gibi, daha önce söylenen şeylerle, alınan tebliğlerle tamamen çelişen kısımlar da var. Bu kısımların, ana temayı "Kıyamet öğretisi" ile uyumlu hale getirmek için değiştirildiğini ya da o şekilde alındığını düşünüyorum. (Yeni eser ve eskileri arasında, örneğin güneş sistemimizde dünyadakinden daha gelişmiş / tekamül etmiş varlıklar var mı yok mu çelişkisi bunlardan biridir. Sonraki bölümde buna değineceğim)
Kitap ve genel olarak ruhçuluk hakkındaki değerlendirmemden önce, Ruhselman'ın ve İlahi Nizam ve Kainat'ın görüşlerini inceleyelim.
2) Bir Özet
Not: Aşağıdaki özet, kesinlikle tam bir özet olmayıp sadece kendimce önemli gördüğüm kısımların çok kısa / çok yüzeysel bir özetidir. (İçinde "Ruh Ve Kainat" kitabından bazı düşünceler de var.) İlahi Nizam ve Kainat kitabının hakkını vererek bir özetini çıkarmak dahi en az 50 - 60 sayfa tutar diye düşünüyorum. Aşağıdaki "özet" kısmı, kitabı daha önce okumamış, çok zamanı olmayan ve "hmm, ne gibi konularla ilgili şeyler varmış ki acaba içinde?" diyenlere yönelik hazırlanmıştır. :)
Ruhselman'a göre “Allah” sonsuz güçlüdür, mutlaktır, kendisine hiçbir sıfat dahi verilemez. (Ruhselman'ın "Allah" isimli kitabında Kur'an'da Allah için adı geçen sıfatların aslında "sıfat" değil de "isim" olduğu iddia edilir.) O, ulaşılmazların ulaşılmazıdır. O’nun hakkında en ufak bir bilgimiz, hatta sezgimiz dahi olamaz denir. Allah, “başlangıçta” sonsuz evren/madde cevherlerini ve sonsuz sayıda ruhları yaratmıştır. (Nedeni belirtilmiyor) Ancak yarattıkları bunlarla sınırlı değildir. Bunlardan başka pek çok şey de yaratmıştır ancak “biz bunları asla bilemeyiz” hatta “bunlar hakkında en ufak bir sezgimiz dahi olamaz” denilir. Allah, sonsuz sayıda ruhu ve madde cevherlerini her ne kadar bizzat kendisi yaratmış olsa da, her nedense, ruhlar, madde ve Allah arasında mutlak bir ulaşılmazlık ve erişilmezlik vardır. Dolayısıyla bu gerçeklikler arasında ontolojik açıdan da mutlak bir farklılık, ayrılık mevcuttur. (Dolayısıyla Ruhselman ve kitapları, "külli ruh" "cüz-i ruh" "Allah bir okyanus biz ondan birer damla" gibi benzetmeleri asla kabul etmez ve bu tip görüşlere şiddetle karşı çıkar.) Yine bu ayrılığa bağlı olarak, bu gerçeklikler arasında doğrudan bir iletişim, etkileşim dahi mümkün değildir. Yani bir ruh, ne kadar tekamül etmiş olursa olsun ne Allah ile doğrudan iletişim / etkileşim kurabilir ne de maddeyle. Bu gerçeklikler arasındaki etkileşim hep çeşitli aracılar sayesinde mümkün olur.
Yaratılan sonsuz sayıda ruh, nedense, tekamüle muhtaç ve “görgüsüz” diğer bir deyişle "cahil" olarak yaratılmıştır. (Yine nedeni belirtilmiyor) Bu sonsuz sayıda ruhların tekamül etmeye, bilgilenmeye, görgülenmeye ihtiyaçları vardır. Bu “tekamül etme” ise ancak maddi cevherlerle içli dışlı olarak, maddenin olanakları kullanılarak, çeşitli realiteler içinde maddeyle, diğer canlılarla insanlarla, doğayla sonsuz çeşitlilikte ilişkiler kurarak, yaşayarak, sonsuz çeşitlilikte iyi-kötü deneyimlerle...vs olur. Ancak kitaba göre, ruhların tekamülü sonsuzdur. Yani ulaşılacak bir “varış noktası” yoktur. Burada savunulan diğer bir görüş de, mistik felsefelerin ve tasavvufi görüşlerin aksine, ruhların ne kadar tekamül ederlerse etsinler asla Allah’a ulaşamayacaklarıdır. Hatta ruhlar ne kadar tekamül ederse etsin, Allah’a ulaşmak şöyle dursun, “Allah” hakkında asla bir sezgiye dahi hiçbir zaman ulaşamayacaklardır.
Kitaba göre Allah, sonsuz sayıda ruhları ve maddi cevherleri yarattı demiştim. Kitapta söylenilenlere göre, “madde” denilen şey asli ilkeden ya da ruhlardan tesir almadığı sürece “amorf” haldedir yani duyu organlarıyla anlaşılması imkansızdır denilir. Yani madde, ruhlardan ya da vazifeli varlıklardan ne kadar çok tesir alırsa o kadar gelişir, karmaşıklaşır. Belli bir seviyenin altında kalan maddelerle bizim asla muhattap olamayacağımzı gibi belli seviyenin üstündeki (süptilleşmiş) maddelerle de kaba bedenle muhattap olamayız. İşte kitabın bu görüşlerinin “kara madde” olgusunu haber verdiği de iddia edilmiştir. Madde ruhlardan tesir aldığı gibi onlara tesirler de gönderir.
Kitaba göre sonsuz sayıda evren cevheri (dolayısıyla evrenler) vardır ve her evrenin cevheri diğer evrenlerininkiyle uyuşmaz, cevherler bambaşkadır. Bu cevherlere ruhlar ya da vazifeli varlıklar yahut bizzat Allah da denilen asli ilkenin tesir göndermesiyle ilk şekillenmeler başlar. Peki amorf olan maddedeki bu ilk şekillenmeler neden olur? Henüz çok basit aşamadaki ruhlar, henüz idrak ya da içgüdü sahibi bile değildir ve işte bu maddelerin oluşumlarına bağlatılarak bir oluşumdan diğerine atlatılarak otomatik olarak tekamül ettirilmeye başlanırlar. Yani maddedeki en küçük en ilkel hareketlenmelerin, oluşumların başlaması bile ruhların en basit seviyedeki tekamülüne hizmet içindir.
Otomatizm içeren bu devrelerden sonra artık daha gelişkin aşamalara atlanır ve belli bir varlığa ve bedene bağlı olmak gerekir. Kitapta ruh-varlık-beden üçleminden söz edilir. Ruh, evrenin dışındadır (ifade sembolik) ve tekamül etmek için, evrenin içindeki maddeyle içli dışlı olmak için bir vasıtaya ihtiyacı vardır. İşte bu nedenle yukarıda bahsettiğim çok gelişkin, süptilleşmiş maddelerden, enerji karmaşıklarından kendisine bir varlık kurar. İşte bu varlık, ilgili evrenin sonuna kadar yani ilgili evrenin ünitede idrak birliğine kadar ruhu temsil eden, ruhun tekamülü için ruhun hizmetinde olan, adeta ruhun bir kuklası olan bir temsilci olacaktır. Ve, kaba maddeler ile doğrudan etkileşim kurabilmek için bu varlık da kendisine kaba maddelerden oluşmuş bir beden kurar ve tekamül süreci devam eder.
Rüyanın ve uykunun işlevi: Kitaba göre uyku ve rüyanın işlevi, günlük yaşamda edinilen tecrübeleri (her türlü ince tecrübeyi) şuur altına aktarabilmektir. Varlık bunu, ancak dışarıdan gelen uyarıcılar belli seviyelerde kesilirse yapabilir böylece rahat çalışan varlık, her uykuda şuur altına deneyim aktarımı yapar.
Ölümün işlevi: Ölümde ise bir yaşam boyunca şuur altında toplanmış bütün deneyimler, çeşitli muhasebe aşamalarından sonra, öz bilgi haline getirilir. İşte ruh da ancak bu öz bilgi hammadesiyle tekamül edebilir. Ölümden sonra spatyom denilen bir aleme geçilir ancak bu spatyom kitabın deyişiyle “cennet” ya da “cehennem” değildir. Spatyom, varlığın rahat çalışarak deneyimleri, ruhun tekamülü için, öz bilgi haline getirme mekanıdır. Bunun için varlığa vazifeliler tarafından gönderilen bütün tesirler kesilir ve varlık yapayalnız kalır. Böylece varlık, rahatça deneyimleri öz bilgi haline getirebilme imkanı bulur. Varlık, muhasebe işlemini bitirip öz bilgi üretince ve ruha tekamül malzemesi sağlayınca da tesirler yine gelmeye başlar ve ilgili varlık ruhun tekamülüne yarayacak şekilde bir hayat planı yaptıktan (ya da seçtikten) sonra, o plana uyacağına söz verir ve kendisine ihtiyaçlarına uygun şekilde yeni bir beden kurar böylece bedenlenme (enkarnasyon) gerçekleşir.
(Bu arada kısa bir not olarak, rahatlıkla söyleyebilirim ki uykunun ve ölümün işlevi ile ilgili daha önce hiçbir kitapta, felsefede ya da eserde bu kitaptaki kadar ayrıntılı, güzel ve mantıklı açıklamalar okumamıştım.)
Bu yolla dünyada belki yüz binlerce bedenlenme olur. Bedenlenmelerin başlangıcı önce en ilkel seviye bitkilerle olur sonra gelişmiş bitkiler, organizmalar sonra hayvanlık aşaması sonra da insanlık aşaması gelir. Her aşamanın arasında “yarı süptil alem” denilen bir hazırlık süreci vardır. Dünyada vicdan mekanizması ve kıyaslama yoluyla tekamül malzemeleri için deneyimler üretilir. Görünürdeki bütün kötülükler, felaketler, savaşlar aslında tekamül için varolan görünüşlerden ibarettir. Kitap bu konunu üzerinde güzel ve ayrıntılı şekilde durur. İnsanın hoşuna gitmeyen cinayetlerde, felaketlerde bile tekamüle yarayan malzemeler vardır. Kitaba göre, her bir insan tekamül etmek zorundadır yerinde sayılması durumuna vazifeli varlıklar izin vermez. Örneğin bir insan nefsaniyetine yönelik ise başına gelen negatif olaylar ile zorla otomatizme bağlanarak tekamül ettirilir. (acılarla kıyas yoluna gitmesi sağlanır) İşte dünyadaki acıların felaketlerin asıl işlevi tekamülü sağlamaktır. Güzelliklerle olduğu kadar acılarla da tekamül gerçekleşir. Kitapta bu konu çok detaylı ve örnekli şekilde açıklanıyor. Bunu sağlayan mekanizmaların ayrıntılarına giriliyor.
İşte bu şekilde on binlerce yıl (60-70 bin yıl) tekamül edildikten sonra artık “hidrojen aşaması” denilen bildiğimiz madde aşamasında sona gelinir ve ilgili planet, büyük felaketlerle yok olur. Bu felaketlerin ne olduğu, nasıl ve neden, hangi etkilerle olduğu kitapta uzun uzun anlatılır. (Dinlerdeki “Nuh tufanı”, “kıyamet” gibi anlatılar, kitaba göre işte bunu anlatabilmek için kullanılmış sembollerdir) Hak edenler, artık insanlık aşamasını tamamlayarak “vazife planı” denilen tekamül yolunda yeni bir yolculuğa yelken açarlar. Ancak bu vazife planına girmeden önce, “sevgi planı” da denilen, dinlerde “cennet” ile sembolleştirilen yarı süptil alemde vazife planına hazırlık yaparlar. Yalnız bu sevgi planında ölüm yoktur, hiçbir acı ıstırap yoktur. Sonsuz mutluluk ve sevgi vardır. Varlık, en ufak bir iradeyle kendisine istediği gibi dünyalar mekanlar kurabilir. Bu planın işlevi, varlığa süptil maddelere bağlanıp bırakmayı öğretebilmektir. Ancak bu yolla vazife planına hazır olunabilir. Varlık bu planda hiçbir acı zorluk ıstırap yorgunluk çekmez, sevgi ve mutluluk içinde tekamül eder. Dünyada yüzlerce yıldır binlerce yıldır peşinden koştuğu sonsuz mutluluğu ve tatmini işte bu alemde bulur. Burada geçirilecek süre değişir ancak kitabın dediğine göre 300 yıl ancak dünyasal idrakle 3000 yıl kadar sürebilir.
Peki vazife planına geçmeyi hak etmeyenler ne olur? “Kıyamet”ten sonra dünyadaki pek çok kıta batmış, okyanuslar altında kalmıştır dünya adeta “reset”lenmiş, yeniden kurulmuştur. Onlar yok olan ve yeniden başlayan dünyada taş devrinden bile geri bir halde tekrar baştan hayata başlarlar. Bu yeni dünyada baştan başlayacak insanların bütün bilgi, teknik, görgü, zeka gibi olguları yok olur. İnsanlar taş devrinden de ilkel şekilde, konuşma becerisine bile sahip olmayarak her şeye yeniden başlarlar. Ancak “önceki dünyadan” kalanlar, kitabın dediğine göre, birkaç yüzyılda “sevgi alemine” de geçebilirler çabalarına göre. Dünyada kıyamet kopmuştur ama her şey en ilkel şekilde yeniden başlar çünkü atomlarda ve ilkel madde şekillenmelerinde tekamülünü tamamlamış varlıklara, yeni kaba ilkel insan bedenleri gerekmektedir. Bunun içinde dünyada hayatın "resetlenmesi" gerekmektedir.
Kitabın dediğine göre işte 70 bin yıl önce MU uygarlığı bizim şu andaki halimizden bile daha ileriydi bilim ve teknoloji olarak ama yukarıda denilenler gerçekleşti ve dünya sıfırdan, baştan başladı, adeta resetlendi günümüze kadar da anca bu seviyeye ve gelişmişliğe gelebildi. İşte kitabın ima ettiği hesaplara göre 2060'lı yıllarda günümüzdeki dünya da, Mu’nın kaderiyle baş başa kalacaktır.
Peki, kurtulup, “sevgi planı” denilen yarı süptil aleme geçebilmiş varlıklar bu alemi tamamladıktan sonra ne olur? Üçer beşer “vazife planı”nın alt kademelerinde göreve başlarlar, bunların zaman algıları da değişir. Dünyasal zaman ile değil küresel zaman ile hareket imkanı bulurlar. Dünyasal zaman ile küresel zaman farkı şekillerle kitapta uzun uzun anlatılır. Bu, vazife planının alt kademeleri dahi dünyasal işlere kıyasla çok büyük devasa öneme sahip vazifelerdir. Mesela bir varlığın tekamül etme işinde gönderilecek tesirler konusunda görev alınabilir. Dünya idrakiyle “sonsuzluk” sayılabilecek bir zamandan sonra da tekamülle vazife planında asli ilke ışığının en tepesine gelinir. İşte bu en tepe noktası, bütün idraklerin icapların ve tesirlerin birleştiği noktadır, ünite birliğidir. Ünite idrak birliğidir. Bu noktaya kadar gelmiş, noktadaki bütün varlıklar adeta “tek bir beden” olur. Ancak bu nokta, asla vahdeti vücud ya da onu andıran bir şey değildir diye defalarca ama defalarca uyarır kitap bizi. Yani su damlasının suya karışması gibi bir "birleşme" değildir burası. İdrakler, tesirler, icaplar, davranışlar, ihtiyaçlar (ruhların kendileri değil) burada %100 bir uyuma kavuşur ve "adeta" tek bir nokta gibi olur. Bu noktada ayrı ayrı varlıklar değil tek bir varlık vardır. Ancak bu nokta, Allah değildir ya da “asli ilke” değildir. Asli ilkenin sonsuzluk çarpı sonsuzluk içinde sonsuz evrenler ve varlıklar içinde sadece bizim evrenimizle alakalı ufacık bile demenin imkansız olduğu bir güç merkezidir. Bu ünite birliği, işte bizim evrenimizin sonudur. Ayrıca kitaptan çıkan bilgilere göre, ruhun kullandığı varlık da işte buraya kadardır. Bu noktadan sonra varlığa ne olacak? Kitabın dediğine göre, burası zaten kitabın kendisinin indirildiği merkezdir. Yani bu noktadan üzeri kapsanmamaktadır zaten. Ancak kitaptan çıkan mantığa göre, ruhun, bütün evren yolculuğu için kurduğu yüksek titreşimli enerji karmaşıklarından oluşan varlık, burada yok olacaktır. Bu varlığın ilgili ruha sağladığı bütün bir evrenin tekamül bilgisi ruha aktarılacak ve ruh da bambaşka, bizim aklımızın hayalimizin almadığı evrenlerde boyutlarda sonsuz tekamül yolculuğuna devam edecektir. Ancak burada küçük bir sorun ortaya çıkıyor, eğer ruh o varlığı bırakıp başka evrenlerde bambaşka varlıklar kuruyorsa ruhun maddeyle münasebet sonucu olan kazanımları nerede depolanmış oluyor? Zira bu konu, Ruhselman'ın önceki kitaplarında, çeşitli Hint görüşlerini eleştirirken kullandığı argümanlardan biriydi, kendisinin iddiasına göre ruhun perisprisi ya da varlığı ruhtan hiçbir zaman ayrılamazdı. Ayrılırsa bütün kazanımları biter deniyordu. Peki ruh, ilgili evren sonunda, ünitede varlığını ve o evrenin süptil maddelerinden oluşmuş her şeyini (varlık / perispri) bırakmak zorundaysa (çünkü diğer evrenlerin madde yapısı bizimkinden çok çok farklıdır deniyor) ruhun görgü kazanımları nerede depolanıyor? Bu "minik" sorunu bir yana bırakıp genel değerlendirmeyle devam edelim.
3) RUHÇULUK Genel Değerlendirme
Tanrı, madde ve ruhu açıklamada çoğunlukla düalist görüşü benimseyen gruplardan biri ruhçulardır. Ruhçular kendilerini spiritüelist ve ülkemizde de neo-spiritüelist/deneysel ruhçu gibi isimlerle adlandırırlar. Ruhçulukta en önemli bilgi kaynağı, çeşitli seviyelerdeki ruhlardan/varlıklardan alındığı söylenen bilgilerdir.
Ruhçuluğa göre Tanrı ezeli, madde ve uzay-zaman-boyut da Tanrı’nın yoktan yarattığı ezeli olmayan olgular ise Tanrı’nın ya da “asli ilke”nin, bunları yaratmadan önce mantıken gerçekten de “tek” olması gerekir. Yani Tanrı, maddeyi, zamanı, uzayı, boyutu yaratmadan önce yanında başka hiçbir şey düşünülemeyecek, kendisinden başka ikinci bir şey olmayan bir varlıktı. (Kendisinden başka ya da içinde kendisinin bulunmadığı bir boşluk, boyut, mekan, uzay, zaman…vs yoktu) Gerçekten de Tanrı’nın “başlangıçta” kendisinden başka hiçbir şey, ne uzay ne zaman ne madde ne de boyut yoksa “kendisinden ayrı” şekilde tam olarak nereye yaratacaktır bütün bunları? Başta “Kendisinden ayrı” sözcüğü “Başlangıçta Tanrı’dan başka hiçbir şey olmama” sözcüğüyle çelişmektedir. Tanrı’dan başka hiçbir şey yoksa kendisinden ayrı bir yer, bir mekan, bir şey de olamaz. Demek istediğim, panenteist tasavvuf öğetilerinin de söylediği gibi, Tanrı’nın kendisinden ayrı olarak yaratacağı bir “yer” “boyut” da olamaz, her şey Tanrı’nın/Tanrılığın içinde kalır. Ruhçuluğun iddiasına göre Tanrı’nın, maddeden uzaydan zamandan ve boyuttan özsel olarak tamamen ayrı olduğunu da düşünürsek, bütün bu kavramlar Tanrı’nın öz enerji potansiyeli içinde de oluşamaz, oluşursa maddenin “Tanrı’dan tamamen ayrı” olduğu söylenemez çünkü. Dolayısıyla ortaya içinden çıkmanın imkansız olduğu mantıksal bir çelişki yumağı çıkıverir. Bu nedenle pek çok Sufi üstad, Plotinus ve aynı zamanda uzakdoğu felsefeleri; maddeyi, uzayı, zamanı ruhu her şeyi Tanrı’nın içinden ya da Tanrı’dan tezahür etmiş olarak niteler. Böyle olunca da ortaya mantıksal olarak bir “birlik” felsefesi ortaya çıkar. Yani hepimizin, her şeyin hamuru tektir, birdir. Dolayısıyla özsel olarak hepimiz ve her şey biriz. Çünkü her şey, sonsuz potansiyelin içinden tezahür etmiştir. Bu nedenle de Tanrı’nın maddeden, evrende ve insanlardan “tamamen ayrı” olduğunu söylemek imkansızdır. Fakat ruhçular, tıpkı egzoterik dini öğretilerdeki gibi Tanrı’yı yarattığı her şeyden tamamen ayrı olarak görmektedir.
Bu çelişkinin farkında olan bazı düalist görüşler de vardır. Onlar, “durumu kurtarabilmek” için maddesel özlerin ya da maddenin de Tanrı gibi ezeli, başlangıcı ve sonu olmayan olduğunu kabul ederler. Hem bir Tanrı’yı, esas ilkeyi kabul edip onun hiçbir şeyle kıyaslanamaz olduğunu söyleyip hem de ondan tamamen ayrı olan onunla bağlantısı olmayan ama başka bir“ezeli” olgunun, maddenin de var olduğunu söylerler. Öyleyse bu ezeli maddenin inandıkları Tanrı gibi ikinci bir Tanrı olduğu mantığından kaçılamaz. Tanrı da ezelidir, Tanrı ile hiçbir bağlantısı olmayan madde de tıpkı Tanrı gibi ezelidir. Böylece iki birbirinden tamamen ayrı ve farklı Tanrı ortaya çıkar. Ayrıca Tanrı’nın “hiçbir şeyle kıyaslanamaz” “hiçbir şeyle ortak noktası olmayan” olduğunu söyledikten sonra, ezeliyet gibi çok önemli bir kavram bakımından maddeyle ortak noktası olduğu ileri sürülmüş olur ve yine çelişkilerden kaçılamaz.
“İlahi Nizam ve Kainat” kitabı, binlerce yıllık çok çeşitli mistik öğretilerin savunduğu “varlığın birliği” görüşüne açıkça karşıdır ancak Ruhçuluk ile Vahdet görüşünü birleştirmeye çalışanlar da vardır. Onlara göre evet, evren ve her şey Tanrı’dan tezahür etmiştir. Ama aslında Tanrı’nın kendisinden değil de onun bilgisinden ya da kanunundan tezahür etmiştir. Yani Tanrı’nın kendisi yine öz olarak her şeyden ayrıdır. “Tanrı’nın kendisi” ile “Tanrı’nın bilgisi/Kanunu” şeklinde bence yapay bir ayrıştırma yapıp hem Vahdeti-i Vücut’u “bir anlamda” kabul etmek hem de ruhçuluğun temel ilkeleriyle çelişmemek amaçlanmıştır. Eğer Tanrı’nın kendisi (zatı) ile Tanrı’nın kanunları/kuralları biçiminde birbirinden öz olarak yani tamamen farklı iki başka “cevher” kabul edilirse yukarda belirttiğim çelişkiler yeniden başlar. Üstelik başlangıçta ya da “başlangıçsız” başlangıçta Tanrı’nın zatından öz olarak, cevher olarak tamamen farklı olan “Tanrı’nın kanunu, yasası” sadece yoktan var edilmiş olmalıdır. Eğer böyle yani yoktan var edilmiş olmasaydı öz olarak Tanrı’nın zatından farklı olmazdı. Tanrı’nın kendisinden tamamen ayrı bir şey meydana getirmesi konusundaki mantıksal çelişkileri de yukarda izah etmeye çalışmıştım. Üstelik “Tanrı’nın kendisi/zatı” ile “Tanrı’nın kuralları/kanunu” gibi ayrımlar yapılması, Tanrı’yı hala bir anlamda insan gibi düşünmenin bir yansımasıdır. Tanrı sanki sonsuz güçlü bir nevi insanımsı bir kraldır da kendi “kişiliği” vardır/zatı vardır ve Tanrı’nın koyduğu kurallar da kişiliğini yansıtır denir. Yani kural koyucu bir irade ve ortaya çıkan kurallar vardır. Tanrı’yı kişilikli insanımsı bir varlık olarak nitelemek yerine örneğin “sonsuz potansiyeli içinde barındıran bir enerji formu” şeklinde benzetme kullanırsak kanımca yapay ayrımlardan da kendimizi kurtarmış oluruz. “Tanrı’nın zatı” gibi sembolik ifadeler de ancak o enerjinin en baştaki hiçbir şeye dönüşmeden önceki durumunu/özünü ifade eder ama bu öz ile ondan sonraki dönüşümleri, asla “ayrı cevherler” “birbirinden ayrı” olamaz.
Bütün bunların yanında, ruhçuluğun (ve tabi ki İlahi Nizam ve Kainat kitabının) tıpkı dinlerdeki zahiri görüşler gibi, esas sorulara yanıt vermede mantık yürütme gücü zayıftır. Yani “asli ilke” veya “Allah” neden maddesel özleri ve ruhları yaratmıştır? Hiçbir şeye muhtaç olmayan, sonsuz güçlü, hatta bunlardan da öte aklımızın hayalimizin alamayacağı bir varlık, hakkında bir sezgimizin dahi olamayacağı bir varlık, neden tekamüle muhtaç ruhları yaratıp tekamül için maddesel özleri yaratıp her şeyi başlatmıştır? Bütün bunların, bütün bu sistemin anlamı nedir? Ruhlar neden görgüsüz ve cahil yaratılmıştır? Bu soruların ruhçuluk sistemi içinde ve İlahi Nizam ve Kainat kitabında bir yanıtı yok ne yazık ki. “Bunları biz hiçbir şekilde anlayamayız” denir, bu “zor sorular” atlanır ve onun yerine, hakkında fikir yürütmenin daha kolay olduğu maddesel evrim aşamalarıyla ilgili bir süreçten bahsedilmeye başlanır. Tabi ki evren, hayat, Tanrı gibi kavramlar sonsuz bir gizemdir ve bu gizem bir gün çözülebilecek türde bir gizem değil, mutlak gizemdir. Ancak “biz hiçbir şey bilemeyiz, anlayamayız” deyip işin içinden basitçe çıkmak yerine, gücümüzün yetebileceği felsefi ve mantıksal tarzda örnekler ayrıca çeşitli metaforlar kullanıp sezgi ve hayal gücümüzü harekete geçirerek, bize konu hakkında belirli bir vizyon sağlayacak şekilde mantıksal bazı bağlar kurup en azından ucundan kıyısından da olsa anlatmaya çalışılan gizem hakkında bir ipucu vermek, soruyu tam olarak cevaplamasa da çok daha ikna edici olurdu.
Bir de "derin sorular" ya da konulardan sonra kitapta sıklıkla geçen "bu konuda en ufak sezgimiz bile olamaz" ifadesi, konuları açıklamamak için bir bahane olarak kabul edilemez diye düşünüyorum. Eğer bir konuda soru sorabiliyorsa zihnimiz, konuyu hiç anlayamasak ve idrak edemesek de, o konuda ufak da olsa, ucundan, kıyısından, köşesinden bir sezgimiz olabilir. Çünkü eğer bu mümkün değilse, o konuda soru bile soramazdık yani o konuyla ilgili herhangi bir soruyu dahi tahayyül edemezdik diye düşünüyorum.
Peki ruhçuların bilgi alma yöntemleri güvenilir midir? Ruhçular, çeşitli “celse”lerle ruhlardan bilgi aldıklarını söylemektedirler. Fakat sadece bir ruhçuyu değil de dünya çapında, yaşayan çeşitli ruhçuların yazdıkları kitapları okursak, ruhlardan bilgi alan ruhçuların hemen hemen her zaman, akıllarındaki felsefeyi, kişisel görüşlerini ruhlara teyit ettirdiklerini görürüz. Yani örneğin Vahdet-i Vücud gibi hem Sufizmde hem de uzakdoğu felsefelerinde yeri olan köklü ve derin bir görüşü zaten baştan kabul etmeyen ya da sıcak bakmayan, bu görüşe karşı çıkan bir ruhçu; ruhlarla yaptığı görüşmelerde hemen hemen her zaman “Vahdet-i vücud yanlıştır, Haşa” gibi bilgiler almaktadır. Fakat dünyada Vahdet-i Vücud ya da benzeri görüşlerin nihai gerçek olduğunu söyleyen ruhçular da bolca vardır. Onlar da üst düzey ruhlardan bu bilgileri aldıklarını söylerler. Şimdi kime, hangi gruba inanmamız gerekir?
4a) İLAHİ NİZAM VE KAİNAT kitabı DEĞERLENDİRME
İlahi Nizam ve Kainat, evrenin başlangıcından bahsederken, Belçikalı astrofizikçi Georges Lemaitre'nin 1946 yılında yayınladığı kitabıyla popülerleştirdiği "primeval atom" (ilkel atom) hipotezinden yola çıkmış olabilir. Yani İlahi Nizam ve Kainat'a göre her şey, son derece ilkel bir atomun gelişip karmaşıklaşmasıyla oluşmuş ki buna hidrojen atomu diyor ve bunun bizim günümüzde bildiğimiz Hidrojen atomu olmadığını, ondan çok daha geri aşamada ilkel bir atom olduğunu söylüyor. Bilindiği gibi "primeval atom" hipotezi, Big Bang teorisinin en ilkel halidir ve günümüzdeki Big Bang bilgilerimize göre oldukça eksik bir hipotezdir. Her şeyden önce artık biliyoruz ki Big Bang, son derece ilkel de olsa herhangi bir atomun gelişip karmaşıklaşmasıyla gerçekleşmemiştir. Çünkü en ilkel atomlar Big Bang'ten ancak 300 bin yıl sonra oluşmuştur. İlahi Nizam ve Kainat'ta günümüz Big Bang anlayışımızı ima eden herhangi bir bilgi verilmemiş. Yani evrenin oluşumu sırasında örneğin ne tekillikten (singularity) ne "patlama" ya da akılalmaz bir hızla "genişleme"den (zaten big bang'teki "patlama" tabirini beğenmez astrofizikçiler) ne de ısıdan bahsedilmiş. Sadece son derece ilkel bir atomun gelişip karmaşıklaşması şeklinde belli belirsiz, "primeval atom" hipotezinden alınmış gibi gözüken görüşler dile getirilmiş gibi görünüyor. Aslında bir ihtimal İNK, hiç bu aşamadan bahsetmiyor olabilir yani Big Bang sonrasını da anlatıyor olabilir. Dolayısıyla kitabın "ilksel atom" ile kastettiği belki de ilkel ve hatalı "primeval atom" hipotezi değil Big Bang aşamasından çok sonraki bir haldir. Kitap bu konuda ayrıntıya girmediği için, modern bilim sayesinde evrenin oluşumu hakkında bildiğimiz sürecin tam olarak hangi aşaması anlatılıyor kitapta, kestirmek güç. Ancak bu durumda, yani kitabın Big Bang'ten hiç bahsetmediğini varsayarsak, bu da biraz garip olmaz mı? Bilim camiasında Big Bang gibi kozmolojinin / astrofiziğin en önemli olayı olarak görülen bir konudan, evrenimizin başlangıcından, kitapta hiç bahsedilmediğini söylemek de biraz tuhaf doğrusu.
Bunlar dışında, kitap “Mu” gibi bilimsel olarak var olmasının mümkün olmadığı modern jeoloji tarafından belirtilen, "efsane" denilen öğeler içeriyor ve bu da salt bilimsel açıdan bakarsak, kitabın ciddiyetini düşürüyor. Tabi günümüz bilimi belki daha sonra yani okyanus dibindeki muhtemel farklı keşiflerle MU kıtası gibi konulara daha sıcak bakar mı bilemiyoruz. Ancak günümüz bilimi, kayıp Mu ve Atlantis kıtaları konularını "efsane" olarak değerlendiriyor.
Kitabın belirttiğine göre, 70 bin yıl önce dünyanın jeolojik görünümü bugünkü görünümünden çok farklıydı. (Mu kıtasının varlığını saymasak dahi, kitaba göre o zamandaki jeolojik görünüm farklıydı). Halbuki modern jeoloji bilimine göre Kuaterner (dördüncü jeolojik zaman) dönemi içinde en az iki milyon yılı aşkın süreden beri dünyanın jeolojik görünümü bugünkü görünümünü çoktan almıştı. Yani “70 bin yıl öncesi” gibi jeolojik açıdan çok kısa sayılacak bir zaman dilimi içinde jeolojik görünümün günümüzdekinden kitapta söylendiği kadar farklı olması modern bilime göre imkansızdır. Tabi, ileride belki modern bilimin görüşü yeni bulgularla değişir ve bu konuya farklı açılardan yaklaşır, onu da bilemiyoruz şimdilik.
Dünya devrinin sonundaki felaketlerin ardından dünyada ölemeyip kalan insanların birdenbire akıllarını, kültürlerini, zekalarını hatta hepsinin konuşma becerilerini bile birden, tamamen yitirmelerinin de bildiğim kadarıyla bilimsel bir açıklaması yoktur. Öyle ki "kıyamet" ile simgelenen olaylar dizisi ne kadar dehşet verici olursa olsun, hatta o olaylar insanları ne kadar delirtirse delirtsin bir anda o insanların neredeyse bütün zihinsel becerilerinin kaybını bilimsel olarak açıklamak imkansız gibidir. Kitaba göre yeni kurulacak dünyada doğa birden son derece vahşi hale gelecek, iklimler hatta coğrafi yapı bile zorlu ve çok sert olacak. Bu yeni dünyanın kurulmasından sonra 300 yıl süreceği söylenen "kabalaşma" devrinde, bir önceki devirden kalan o insanların kitapta anlatıldığı derecede evrim geçirmeleri, yani kafatası yapılarının o kadar değişmesi, beyinlerinin küçülmesi, kollarının uzaması, vücudun her tarafında tüyler çıkması, yani anladığımız kadarıyla maymunumsu bir yapıya bürünecek kadar kabalaşmaları pek olanaklı değil gibi. Dış ortam ne kadar zorlu olursa olsun fiziksel olarak bir insanın evrimde o kadar geriye gidebilmesi için en azından birkaç yüz bin yıla gereksinim yok mu? Modern bilimden biliyoruz ki minik canlılar hızlı bir şekilde evrim geçirebiliyorlar ancak memelilerin kitapta ima edildiği kadar hızlı evrim geçirmeleri, şartlar ne kadar ağır olursa olsun, imkansız gibi. Bu konuyla bağlantılı olarak aşağıdaki yazıyı öneririm:
https://phys.org/news/2011-08-fast-evolutionary-million-years.html
Kitaptaki "kabalaşma devri"nin en azından birkaç bin yıl sürdüğü söylenseydi bir yere kadar daha makul olabilirdi sonuçta doğada aşırı zorlayıcı, aşırı bir ani değişim söz konusu olmuş. Ancak sadece 300 yılda gelişmiş bir memeli türün evrimde bu kadar gerilere gitmesi yani en fazla 5 - 6 nesilde maymunumsu varlıklara dönüşmeleri evrimsel ve genetik açıdan, en azından günümüz bilimine göre pek mantıklı değil gibi. Kitap bu "kabalaşma" aşamasına binlerce yıl zaman tanıyamıyor çünkü kitabın genel fikrine göre her dünya devri zaten en fazla 70 bin yıl sürüyor. Hatta bizden sonraki devir 60 bin yıl sürecek deniyor. Yani bu 60 bin yıl içinde, önceki dünya devrinden kalan "gelişmiş" insanların önce maymunumsu varlıklara dönüşecek kadar evrimde geriye gitmeleri sonra yavaş yavaş gelişmeleri, yontma taş devri, cilalı taş devri gibi aşamalardan geçmeleri evrimde tekrar ileriye gidip homo sapiense dönüşmeleri, devrimler yapmaları, reform rönesanslar yaşamaları, uzay teknolojilerine kavuşmaları....vs gerekiyor. Sanırım bilime göre bütün bunlar için 60 bin yıl gibi bir zaman çok kısa sayılır. Burada bahsetmeye değer diğer bir olgu da şu: kitabın dediğine göre dünyanın devir resetlenmesi yani kıyamet ve düzenin yeniden kuruluşu olayları "yüzbinlerce" kere tekrarlanmış. modern bilimden biliyoruz ki dünyamızın yaşı 4.54 milyar yıl. Yine modern bilime göre bu yaşta hata payı çok çok az. Yani bu yaşa en fazla / taş çatlasa birkaç yüz milyon yıl ekleyip çıkarılabilir. Şimdi İnk'ya göre madem dünya devirleri "yüzbinlerce kere" yaşanmış, varsayalım ki 200 bin kere yaşanmış olsun. (asgari) bu halde bile, kitaba göre bir dünya devri ortalama 60 bin yıl sürüyorsa, 60 bin çarpı 200 bin = 12 milyar yıl! dünyamızın yaşıyla (4.54) arasında uçurum var! bu noktada belki şöyle denilebilir, "çeşitli dünya devirleri belki de sadece 5 bin, 10 bin, 20 bin yıl falan sürmüştür uzun bir süre boyunca" ama bu sefer de bütün bir biyolojik evrimi, çağları, kabalaşma devirlerini, gelişme devirlerini, taş devrini, uzay çağını....vs nereye sığdıracağız? Tamam, belki 10-15 bin yıl kadar fark oluyordur devir süreleri arasında ama bir devrin 10 bin diğerinin 70 bin yıl sürdüğünü söylemek hangi mantığa dayanır yaşanması gereken o kadar çağ düşünülürse? Peki kitapta verilen "insan olarak 500 - 700 arası bedenlenme olur" bilgisi nereye sığar bu durumda? İçinde çıkılması zor bir konu doğrusu, tarihler ve rakamlar modern bilimin verilerine pek de uymuyor gibi.
Kitabın son derece olumlu hatta "harika" diyebileceğim yanları da var tabi ki. Hem de çok. Her şeyden önce kitap, aynı türde olduğu söylenen, "kanal olma" "medyumluk" yoluyla yazıldığı iddia edilen kitapların çoğundan farklı ve bu açıdan önyargıyla bakılmaması gerekir bu kitaba. Kitap, gayet "bilimsel" bir üslupla yazılmış. tabi şimdi "ne bilimi yahu , spiritüelizm kitabı değil mi bu ne bilimsel üslubu?" denebilir. Ama işte öyle değil. Kitap gayet ciddi bir üslupla ve konular mümkün olduğu kadar somutlaştırılarak, mantık süzgecinden geçirilerek yazılmış, Hatta zaman zaman da bilimsel anlayışlara dayandırılmaya çalışılarak yazılmış ki bunu okurken hissediyorsunuz zaten. Yani benzerleri gibi okurken bir havada kalma, bir ciddiyetsizlik, bir peri masalı gibi kokusu almıyorsunuz, işte bu yönüyle benzerlerinden çok farklı bir kitap bu. Belki de "düzenleyen" Bedri Ruhselman'ın bilimsel terbiye almış bir dahiliyeci doktor olduğu için böyledir bu durum. Eserin içinde asla spiritüelizm mumbo jumbosu, sulandırılmış hop hop pop spiritüelizm / new age sözcükleri ve anlatımı asla bulamıyorsunuz. Hele ki "sevgi pıtırcıkları, altın çağ, pozitif enerji"...vs temalı polyannacı onlarca benzerinden 180 derece farklıdır kitap ve daha karanlık bir tablo çizmesiyle ezber bozar.
Kitabın en olumlu özelliği reenkarnasyon, enkarnasyon, ruh-varlık-beden ilişkisi, öz-bilginin nasıl yaratıldığı ve buna nasıl ulaşıldığı, düalite yasası gibi pek çok konuda mantıklı çıkarımlar yapması ve ayrıntıya girmesi. Doğrudur, yanlıştır tabi ki ayrı bir konu, ancak gerçekten de şu ana kadar okuduğum eserler arasında reenkarnasyonu ve enkarnasyonu ayrıca uykunun ve ölümün işlevini bu kadar detaylı (ve aynı zamanda mantıklı) şekilde açıklayan bir eserle daha önce karşılaşmamıştım doğrusu. Ayrıca, yine doğrudur yanlıştır bilemem ancak sözü edilen çeşitli metafizik kavramların; elektromanyetizm, manyetik alanlar... gibi bilimsel bir lisanla, bir mantığa, bir nevi maddesel / ayakları yere basan bir zemine oturtularak açıklanmaya çalışılması ilginç ve pozitif olmuş.
Kitap, pek çok konuyu son derece mantıklı ve daha da önemlisi üzerinde düşününce anlam ifade eder tarzda açıklıyor. Yani anlatılan, ayrıntılarıyla açıklanan bir konu üzerinde düşününce "gerçekten de ne kadar mantıklı" diyorsunuz. Örneğin kitabın dediğine göre evrende her güneş sistemindeki her gezegen aslında boşuna olmayıp, varlıkları aracılığıyla tekamül eden ruhların bir deneyim alanı... Örneğin bir gezegendeki taş bile gaz bile belli bir ruhun tekamülü için var ve varlığın henüz, örneğin, taş "bedenini" ya da vasıtasını yönetirken kazanması gerekli deneyimler için varolmuş. Mesela bizim güneş sistemimizdeki geri varlıklar bütün gezegenleri dolaşıp (taş olarak gaz olarak...vs) en son en tekamül etmiş gezegen olan dünyada doğuyor ve (zamanla) sistemin en tekamül etmiş varlığı insan haline geliyor.
Nedensellik sistemi de çok güzel anlatılmış. Örneğin bir kuş yumurtasının evreni yöneten bir varlık haline gelme yolunda geçireceği tekamül evrelerinin mantığı ve diğer varlıklarla uyumu çok güzel anlatılmış. Gözümüze son derece düzensiz bozuk gelen durumlar, örneğin birbirini yiyen canlılar, gayet mantıklı ve tatmin edici bir şekilde açıklanmış. Evrendeki idrakimizi çok aşan bu uyum, kuru kuru değil tatmin edici tarzda ve güzel örneklerle anlatılmış. Açıkçası meşhur "kötülük sorunu" konusunu ("problem of evil") kendi sistemi içinde, bu kadar güzel ve akla yatkın açıklayan başka bir felsefi ekole ya da esere henüz denk gelmedim diyebilirim. Kitapta adaletten kasıt da ceza değil örneğin. Bu konuda da orijinal. Ölen de öldürülen de ya vazife unsuruna ya da nefsaniyet unsuruna değer aktarılıp kıyas bilgisi oluşumuyla tekamül ediyor. Yani iyilik de kötülük de tekamül ettiriyor. Ancak nefsaniyet unsuruna yani aşağılara değer aktaranlar yani kötülük yapanlar otomatizme bağlanıyor ve acılar şiddetli ızdıraplar yoluyla kıyas bilgisine ulaştırılıyor.
Kitaba göre evrende tesadüf diye bir şey yoktur. Tesadüf kelimesi, insanların neden-sonuç zinciri içinde belli halkaları çözememesine taktığı isimlendirmedir. Hakikatte tesadüf diye bir şey yok. Tesadüf ancak bizim kusurlu zihinlerimiz için var. Tesadüfün kapsamı da varlıkların algısına ve zihin gücüne göre değişir. Örneğin bir şempanze için yağmur yağması tamamen tesadüf olabilecekken bizim için çoğunlukla değildir. Yolda yürürken düşüp ayağımızı kırmamız bizim için "tesadüf" iken belki daha büyük manzarayı görebilen bir varlık için hiç de "tesadüf" değildir. İşte bizim şu anda "tesadüf" dediğimiz şeylerin neden-sonuç zinciri içerisindeki halkası evrende bizden çok daha gelişmiş varlıklar tarafından çözülmüştür bile. Dolayısıyla bizim için "tesadüf" olan şey "onlar" için değildir. Belki de, şu andaki zihnimizle çözemesek de, hayatta / evrende her şeyin aslında "olması gerektiği" gibi olması gerçeğini, varlıkların ve hayatın olması gereken seviyeye gelmesi için tezahür etmesi gerekli olaylarla karşılaşmanın önemini sezebilmek tasavvuf felsefesindeki "tevekkül" ifadesinin gerçek anlamıdır.
4b) Vahdet-i Vücud meselesi ve "Ünite" Kavramı
Daha önce belirttiğim gibi, Bedri Ruhselman'ın hemen hemen bütün kitaplarında Vahdet-i Vücud görüşünü eleştirdiği görülür. Ona göre Allah ile her şeyin nihai noktada bir araya geldiğini düşünmek bile bir küfürdür. Bu görüşü, doğal olarak son kitap İlahi Nizam ve Kainat'a da yansımıştır. Buna göre Allah isimsiz sıfatsız tamamen ulaşılmaz, varlıklarla doğrudan hiçbir bağlantısı olmayan, tamamen "dışarıda" (bu kelime sembolik) bir güçtür. Varlıkların ya da maddenin yahut ruhların bir gün ona ulaşabileceğini düşünmek bile büyük bir hatadır Ruhselman'a göre.
Vahdet-i Vücut görüşü binlerce yıldır mistik felsefelerde ve çeşitli dinlerin ezoterik / mistik öğretilerinde sıklıkla savunulan bir görüştür ve "en yüksek gerçeklik" olarak nitelenir. Bu derin görüş hem Hint'te hem Çin'de hem Greklerde hem de büyük islam filozoflarında kendine yer bulmuş, evrensel bir görüştür. Neo-Spiritüelistler ise bu görüşü savunanları "yanlış anlamışlar" diye geçiştiriverirler. Spiritüelistlere göre bu görüşü savunanlar, "ünite" kavramı ile Allah'ı karıştırmışlar, "vahdeti vücud" deyip geçivermişlerdir. Ama belki de haklıdırlar? Aslında bu konuda bence üç ihtimalden söz edebiliriz:
Birinci İhtimal
İlk ihtimale göre diyebiliriz ki Ruhselman'ın bilgileri sadece bizim evrenimizin ünite bilgileri olduğundan, belki de eksiktir.
Öncelikle İlahi Nizam ve Kainat'a göre "ünite" kavramı nedir? Bizim kainatımızın son sınırıdır ya da bizim kainatımızın "enerji bedeni"dir, beynidir. Bütün icaplar, varlıkların ve ruhların idrak bütünlüğü, olanakları ünite noktasında bir olur, adeta tek bir enerji haline gelirler. Yani kitabın deyişiyle "evren" haline gelirler. Orası müthiş bir vahdet / birlik noktasıdır ama bu noktada İlahi Nizam ve Kainat kitabı bizi bir kere daha uyarır: "Aman ha sakın burayı vahdet-i vücud öğretisiyle karıştırmayın! asla öyle bir şey yok, bu birlik noktası sadece bizim kainatımızın birlik noktasıdır, güç merkezidir, diğer evrenlerle ilgili hele ki Allah ile ilgili söylenmiş bir söz yoktur burada". İşte böylece, Allah yine işin dışında bırakılmış, yine o "büyük" sorulara yanıt verilememiş olur.
Peki madem böyle, o zaman insanın aklına şu sorular gelmez mi? "Bütün evrenlerin ünitelerinin ya da ünite enerjilerinin birleştiği bir yer yok mu peki? Bu ünitelerin birbirleriyle bağlantısı nedir? Bütün kainatların ayrı ayrı ünitelerinin var olmasının anlamı nedir ve nihai noktada bu üniteler nereye doğru tekamül etmekteler?" İşte bu soruların yanıtı malesef kitapta yoktur. "Sizin sezgi gücünüz bile yetmez" iması vardır bu tip sorulara karşılık. Peki ya kainatların bu ünitelerinin / enerji bedenlerinin enerjisinin ve olanaklarının birleştiği yer de Tanrı denilen sonsuz enerjiyse? Başka bir deyişle, madem bir ünite bir evrenin enerji bedeni, bütün ünitelerin toplamının enerji bedeni neden Tanrı olmasın? Ya işte "Vahdet-i Vücud" görüşü gerçekte bu ise ve gerçekten de nihai gerçeklik ise? Ve her şeyin, bütün bunların nedeni, Tanrı denilen sonsuz enerjinin kendisine ayna olması, kendisini bilerek gerçekleştirmesi, deneyim silsileleri yoluyla bizzat kendisinin de tekamül etmesi ise? Böyle bir yorum çok çok daha kapsayıcı ve binlerce yıllık mistik öğretilerle de uyumlu olmaz mıydı? Bence olurdu ancak ne yazık ki bu tip görüşler neo spiritüelizme göre neredeyse "küfür"dür. Halbuki böyle kapsayıcı yorumların sanırım kimseye zararı olmaz.
Aslında bu duruma işte şu açıdan da bakabiliriz: İlahi nizam ve Kainat kitabının geldiği yer yani "Önder planı" zaten kitabın dediğine göre bizim ünitemiz...( Bizim kainatımızın ünitesi) Daha "yukarısı" zaten kapsanmıyor. Belki de bu nedenle daha yüksek bir vahdet bilgisi verilmemiştir ve bu yüzden de üstad Ruhselman, daha önceki kanaatlerinin de etkisiyle, "yok öyle şey" demiştir kafa karıştırmamak için. Belki de daha yukarı bilgilerin insanlığa şu anda hiçbir faydası olamayacağını düşünmüştür.
İkinci İhtimal
Belki de Bedri Ruhselman tamamen haklıdır ve çeşitli kültürlerde mistik metinlerdeki panenteizm gibi görünen öğretiler, Allah ya da Tanrı'nın kendisinden ziyade Ünite'yi tanımlamaktadırlar. Örneğin, mistik metinlerin en eskileri olan Upanişad'larda, belki "Atman" denilen kavram yerine göre ya İNK'daki "varlık" kavramını ya da "Ünite" kavramını karşılıyordur. "Brahman" kavramı da İNK'da evrenimizde her zerrede bulunan, Ünite'den gelen külli ışığı ve Ünite'yi simgeliyordur belki. Yani "her şey Brahman'dır" denirken belki de her şeyin Allah'ın ya da Tanrı'nın kendisi olmasından ziyade Ünite'nin kendisinin ışığı olduğu söyleniyordur. Aynı şekilde "Sen O'sun" ("Tat tvam asi") derken ya da "Enel Hak" derken ya İNK'da evrende hem bir noktada hem de her yerde olduğu söylenen varlık kavramı kastediliyordur ya da her şeyin Ünite'nin / evrenin bir parçası olduğu söyleniyordur belki. Gerçekten de İNK'ya göre bir kuş yumurtası bile evrenin bir parçasıdır. Bu ikinci ihtimal hakkında daha sonra bu kısmı güncelleyeceğim.
Üçüncü İhtimal
Belki de Ruhselman, kendi sistematiğine uymadığı için Vahdeti Vücud bilgilerini ya hiç kabul etmemiş, yazdıysa da daha sonra yırtıp atmış ya da bunları "yorumlayıp" bambaşka kavramlara dönüştürmüştür. Bununla ilgili konuya yazımın sonunda değineceğim.
4c) Kıyamet Öngörüleri
İlahi Nizam ve Kainat kitabındaki en ilginç bölümlerden biri de kitabın sonlarında geniş yer bulan kıyamet öngörüleridir. Buna göre bugüne kadar dünyada pek çok devre olup bitmiştir. Bir önceki devrede yaşanan, dinlerde "kıyamet" sözcüğüyle simgelenen bir dizi katastrofik olaylar neticesinde koskoca Mu kıtası batmış, o devirde yaşayan insanların çoğu ölmüş dünyanın coğrafi görünümü de baştan aşağı değişmişti. Daha önce de belirttiğim gibi, her devrin sonunda yaşanan "kıyamet" olayları ile dünyanın çoğunun yok olması kitaba göre anlamlı, bir amaca hizmet eden bir olgudur. Bunun iki işlevi olduğu söylenebilir: Birincisi artık tekamüllerinin sonlarına gelmiş insanların yarı süptil aleme (cennete) uğurlanması, tam tersi geri varlıkların da ölemeyip yeni devreye başlamaları. İkincisi de başka gezegenlerdeki tekamüllerini tamamlayan pek çok varlığın dünyada en ilkel şekilde bedenlenme imkanına kavuşarak tekamüllerine devam etmeleri. İşte İNK'ya göre şu andaki devrenin de sonuna gelmiş bulunuyoruz ve kitaptaki imalardan çıkan bir hesaba göre de 2060'lı yıllarda içinde bulunduğumuz devir kapanacak.
Peki her devrin sonunda devri sona erdiren, "kıyamet" sembolüyle simgelenen katastrofik olaylara ne sebep olmaktadır? Daha önce bahsettiğim gibi, dünyanın 400 katı büyüklüğünde olduğu söylenen ve yörüngesi on binlerce yılda bir dünyanın yakınları ile kesişen kaba bir gezegen. (Tabi ki bu gezegenin yörüngesi, amacı, dünyada kıyameti getirmesi...vs hepsi de vazifeli varlıkların kontrolünde, hepsi ayarlı ve amaçlı) Kitaba göre bu gezegen, burada ayrıntılarına hiç girmeyeceğim yollarla, dünyanın kutuplarını kaydırıyor hatta yerlerini değiştiriyor, iklim değişikliklerine, çok şiddetli depremlere, volkan patlamalarına, kilometrelerce yer yarılmalarına...vs neden oluyor ve nihayet öyle bir seviyeye geliyor ki çok şiddetlenerek birkaç günde dünyayı ve içindeki canlılar(ın çoğunu) adeta yutuveriyor.
Şu ana kadar keşfedilmemiş, yörüngesi ancak binlerce yılda bir dünya ile kesişen yabancı bir gezegen ve bu gezegenin dünyada meydana getirdiği çok büyük çapta olaylar, bunların sosyolojik, sosyokültürel etkileri...vs konusunu açıkçası ilk işleyen kişinin Zecharia Sitchin olduğunu sanıyordum daha önce. Bilindiği gibi kendisi bu konuyu detaylıca işlemiş, 1976 yılında yayımlanan ilk kitabında bu gezegenin "Nibiru" olduğunu söylemiş, ona "12. gezegen" ismini vermişti. Daha önce bu konuyu işleyen kimsenin olduğunu düşünmüyordum ta ki 1959 yılında yazılıp 2013 yılında yayımlanan İNK kitabını okuyana kadar. Ruhselman'ın, bu konuda Sitchin'in teorisine çok benzeyen şeyleri yazmasını çok şaşırtıcı bulmuştum ve "Ruhselman gerçekten hakiki bilgileri almış bu konuda galiba ve Sitchin'den 17 yıl önce bütün bunları bilip dile getirmiş" demiştim. Yani Sitchin'in kılı kırk yararak, Sümer tabletlerinin altını üstüne getirerek oluşturduğu teoriyi Ruhselman medyumdan bilgi yoluyla direkt almış olabilir miydi? [Bu arada "Nibiru" teorisi ve genel anlamda Sitchin'in teorileri bilim tarafından kabul edilmez, "pseudoscience" ("sahte bilim") ve "pseudohistory" (sahte tarih) olarak görülür. Bunu da belirtmek istedim.]
Konuyu araştırdıkça Ruhselman'ın bu teorisinin orijinal olmadığını anladım. Güneş sistemindeki, yörüngesi çok uzun zamanda bir dünyanın yakınları ile kesişen ve yaklaştığında katastrofik olaylara sebep olan "bilinmeyen gezegen" (Planet x) teorisinin sahibi ve popülerleştireni Prof. Percival Lowell'dir. (İlk defa 1906 yılında atmış bu teoriyi ortaya)
Eski Amerikan gezetelerinden San Francisco Call'ın 26 Şubat 1909 sayısı "Unknown Planet to Cause Catastrophe" (Felakete sebep olan bilinmeyen gezegen) başlığı altında aşağıdakileri söyler:
Tabi Lowell'in bilinmeyen gezegeninin tam olarak ne yollarla "kıyamet" getirdiğini ya da kıyamet getirme mekanizmalarının ayrıntılarını bilmiyorum. Ancak İNK ile birebir benzeşen yönler şunlardır:
1) Güneş sisteminde yörüngesi çok uzun zamanda bir dünyanın yakınları ile kesişen bilinmeyen bir gezegen vardır. Lowell'in görüşüne göre bu gezegen dünyanın yakınından geçecek ve güneşe çarpacaktır. Ancak Ruhselman'ın sisteminde çarpma olmayacak, gezegen çok yakından geçerek etkilerini gösterecektir. Bu konuda ortak nokta şudur: İki sistemde de dünya dışı bir "gezegen" kıyamet denilen şeyi getirmektedir.
2) Bu gezegen dünyaya her yaklaştığında katastrofik olaylara sebep olur, dünyadaki yaşamın çoğunu yok eder.
Tabi ki artık, Pluton'un da keşfedilmesiyle, Lowell'in teorisinin geçerli olmadığı kabul ediliyor günümüzde.
Ruhselman'ın kitabında detaylı olarak açıkladığı kutup kayması, manyetik etkiler, tufan, iklim değişiklikleri gibi "kıyamet" mekanizmalarını bilimsel bir dille izah etmeye çalışan çok daha eski kitaplar vardır. Örneğin aşağıdaki bölüm "The Apocalypse Unveiled" isimli 1893 tarihli kitaba ait:
Anlatmak istediğim şey şudur: İlahi Nizam ve Kainat kitabında kıyamet ve "kıyamet mekanizmaları" ile ilgili söylenen şeyler daha önce hiç duyulmamış şeyler değildir, zaten eskiden beri bilinen, söylenilegelen, ilgili eserlerde kendine geniş yer bulan açıklamalar / fikirlerdir. Ancak bu noktada kitaba haksızlık etmek istemiyorum. Daha önce başka hiçbir kitapta, hem amaç hem anlam hem de mekanizmalar açısından, "dünyanın devre sonu" konusunda bu kadar ayrıntıya girildiğini görmemiştim. Gerçekten de kitabın son 70 sayfası, hem dinlerdeki "büyük semboller" denilen Nuh tufanı, kıyamet gibi olgulara getirilen mantıklı açıklamalar açısından hem dinlerin mecburen, o dönemlerin realitesi olan korku öğesini kullanarak olması gerekli olan otomatizmleri yaratmaları işlevinden bahsedilmesi açısından ( şimşek / "gürgür baba" örneği çok hoşuma gitti) hem de "kötülük problemi"ne mantıklı açıklamalar getirilmesi açısından beni en çok etkileyen bölümdü diyebilirim. Kitabın bu son bölümünü, Max Richter'ın "On the Nature of Daylight" isimli muhteşem müzik eseri eşliğinde okudum ve gerçekten de tüylerim diken diken oldu diyebilirim. Çünkü anlatılan bu "devre sonu" (kıyamet) konusu gerçekten de mantıklı ve ciddi olarak anlatılmış, anlatımda herhangi bir yumuşatmaya gidilmemiş ancak diğer yandan da kitap, bu "kıyamet" olgusunun gerekliliği konusunda okuyucuyu ikna etmeyi bence başarmış. Her ne kadar bu bölüm oldukça ağır ve karamsar bir tablo çizse de sonunda "cennet" sembolüyle anlatılan "yarı süptil alem" ve orada duyulacak mutluluk (ve sonra vazife planı mutluluğu), hayatlar boyu peşinden koşulan ama gerçek manasıyla hissedilemeyen sevginin hakiki manasının orada bulunacağının söylenmesi, tıpkı buz gibi dondurmanın üzerine dökülüveren sıcak çikolata gibi okuyucunun ruhunu rahatlatıp sevinçle dolduruyor doğrusu.
Yaratılan sonsuz sayıda ruh, nedense, tekamüle muhtaç ve “görgüsüz” diğer bir deyişle "cahil" olarak yaratılmıştır. (Yine nedeni belirtilmiyor) Bu sonsuz sayıda ruhların tekamül etmeye, bilgilenmeye, görgülenmeye ihtiyaçları vardır. Bu “tekamül etme” ise ancak maddi cevherlerle içli dışlı olarak, maddenin olanakları kullanılarak, çeşitli realiteler içinde maddeyle, diğer canlılarla insanlarla, doğayla sonsuz çeşitlilikte ilişkiler kurarak, yaşayarak, sonsuz çeşitlilikte iyi-kötü deneyimlerle...vs olur. Ancak kitaba göre, ruhların tekamülü sonsuzdur. Yani ulaşılacak bir “varış noktası” yoktur. Burada savunulan diğer bir görüş de, mistik felsefelerin ve tasavvufi görüşlerin aksine, ruhların ne kadar tekamül ederlerse etsinler asla Allah’a ulaşamayacaklarıdır. Hatta ruhlar ne kadar tekamül ederse etsin, Allah’a ulaşmak şöyle dursun, “Allah” hakkında asla bir sezgiye dahi hiçbir zaman ulaşamayacaklardır.
Kitaba göre Allah, sonsuz sayıda ruhları ve maddi cevherleri yarattı demiştim. Kitapta söylenilenlere göre, “madde” denilen şey asli ilkeden ya da ruhlardan tesir almadığı sürece “amorf” haldedir yani duyu organlarıyla anlaşılması imkansızdır denilir. Yani madde, ruhlardan ya da vazifeli varlıklardan ne kadar çok tesir alırsa o kadar gelişir, karmaşıklaşır. Belli bir seviyenin altında kalan maddelerle bizim asla muhattap olamayacağımzı gibi belli seviyenin üstündeki (süptilleşmiş) maddelerle de kaba bedenle muhattap olamayız. İşte kitabın bu görüşlerinin “kara madde” olgusunu haber verdiği de iddia edilmiştir. Madde ruhlardan tesir aldığı gibi onlara tesirler de gönderir.
Kitaba göre sonsuz sayıda evren cevheri (dolayısıyla evrenler) vardır ve her evrenin cevheri diğer evrenlerininkiyle uyuşmaz, cevherler bambaşkadır. Bu cevherlere ruhlar ya da vazifeli varlıklar yahut bizzat Allah da denilen asli ilkenin tesir göndermesiyle ilk şekillenmeler başlar. Peki amorf olan maddedeki bu ilk şekillenmeler neden olur? Henüz çok basit aşamadaki ruhlar, henüz idrak ya da içgüdü sahibi bile değildir ve işte bu maddelerin oluşumlarına bağlatılarak bir oluşumdan diğerine atlatılarak otomatik olarak tekamül ettirilmeye başlanırlar. Yani maddedeki en küçük en ilkel hareketlenmelerin, oluşumların başlaması bile ruhların en basit seviyedeki tekamülüne hizmet içindir.
Otomatizm içeren bu devrelerden sonra artık daha gelişkin aşamalara atlanır ve belli bir varlığa ve bedene bağlı olmak gerekir. Kitapta ruh-varlık-beden üçleminden söz edilir. Ruh, evrenin dışındadır (ifade sembolik) ve tekamül etmek için, evrenin içindeki maddeyle içli dışlı olmak için bir vasıtaya ihtiyacı vardır. İşte bu nedenle yukarıda bahsettiğim çok gelişkin, süptilleşmiş maddelerden, enerji karmaşıklarından kendisine bir varlık kurar. İşte bu varlık, ilgili evrenin sonuna kadar yani ilgili evrenin ünitede idrak birliğine kadar ruhu temsil eden, ruhun tekamülü için ruhun hizmetinde olan, adeta ruhun bir kuklası olan bir temsilci olacaktır. Ve, kaba maddeler ile doğrudan etkileşim kurabilmek için bu varlık da kendisine kaba maddelerden oluşmuş bir beden kurar ve tekamül süreci devam eder.
Rüyanın ve uykunun işlevi: Kitaba göre uyku ve rüyanın işlevi, günlük yaşamda edinilen tecrübeleri (her türlü ince tecrübeyi) şuur altına aktarabilmektir. Varlık bunu, ancak dışarıdan gelen uyarıcılar belli seviyelerde kesilirse yapabilir böylece rahat çalışan varlık, her uykuda şuur altına deneyim aktarımı yapar.
Ölümün işlevi: Ölümde ise bir yaşam boyunca şuur altında toplanmış bütün deneyimler, çeşitli muhasebe aşamalarından sonra, öz bilgi haline getirilir. İşte ruh da ancak bu öz bilgi hammadesiyle tekamül edebilir. Ölümden sonra spatyom denilen bir aleme geçilir ancak bu spatyom kitabın deyişiyle “cennet” ya da “cehennem” değildir. Spatyom, varlığın rahat çalışarak deneyimleri, ruhun tekamülü için, öz bilgi haline getirme mekanıdır. Bunun için varlığa vazifeliler tarafından gönderilen bütün tesirler kesilir ve varlık yapayalnız kalır. Böylece varlık, rahatça deneyimleri öz bilgi haline getirebilme imkanı bulur. Varlık, muhasebe işlemini bitirip öz bilgi üretince ve ruha tekamül malzemesi sağlayınca da tesirler yine gelmeye başlar ve ilgili varlık ruhun tekamülüne yarayacak şekilde bir hayat planı yaptıktan (ya da seçtikten) sonra, o plana uyacağına söz verir ve kendisine ihtiyaçlarına uygun şekilde yeni bir beden kurar böylece bedenlenme (enkarnasyon) gerçekleşir.
(Bu arada kısa bir not olarak, rahatlıkla söyleyebilirim ki uykunun ve ölümün işlevi ile ilgili daha önce hiçbir kitapta, felsefede ya da eserde bu kitaptaki kadar ayrıntılı, güzel ve mantıklı açıklamalar okumamıştım.)
Bu yolla dünyada belki yüz binlerce bedenlenme olur. Bedenlenmelerin başlangıcı önce en ilkel seviye bitkilerle olur sonra gelişmiş bitkiler, organizmalar sonra hayvanlık aşaması sonra da insanlık aşaması gelir. Her aşamanın arasında “yarı süptil alem” denilen bir hazırlık süreci vardır. Dünyada vicdan mekanizması ve kıyaslama yoluyla tekamül malzemeleri için deneyimler üretilir. Görünürdeki bütün kötülükler, felaketler, savaşlar aslında tekamül için varolan görünüşlerden ibarettir. Kitap bu konunu üzerinde güzel ve ayrıntılı şekilde durur. İnsanın hoşuna gitmeyen cinayetlerde, felaketlerde bile tekamüle yarayan malzemeler vardır. Kitaba göre, her bir insan tekamül etmek zorundadır yerinde sayılması durumuna vazifeli varlıklar izin vermez. Örneğin bir insan nefsaniyetine yönelik ise başına gelen negatif olaylar ile zorla otomatizme bağlanarak tekamül ettirilir. (acılarla kıyas yoluna gitmesi sağlanır) İşte dünyadaki acıların felaketlerin asıl işlevi tekamülü sağlamaktır. Güzelliklerle olduğu kadar acılarla da tekamül gerçekleşir. Kitapta bu konu çok detaylı ve örnekli şekilde açıklanıyor. Bunu sağlayan mekanizmaların ayrıntılarına giriliyor.
İşte bu şekilde on binlerce yıl (60-70 bin yıl) tekamül edildikten sonra artık “hidrojen aşaması” denilen bildiğimiz madde aşamasında sona gelinir ve ilgili planet, büyük felaketlerle yok olur. Bu felaketlerin ne olduğu, nasıl ve neden, hangi etkilerle olduğu kitapta uzun uzun anlatılır. (Dinlerdeki “Nuh tufanı”, “kıyamet” gibi anlatılar, kitaba göre işte bunu anlatabilmek için kullanılmış sembollerdir) Hak edenler, artık insanlık aşamasını tamamlayarak “vazife planı” denilen tekamül yolunda yeni bir yolculuğa yelken açarlar. Ancak bu vazife planına girmeden önce, “sevgi planı” da denilen, dinlerde “cennet” ile sembolleştirilen yarı süptil alemde vazife planına hazırlık yaparlar. Yalnız bu sevgi planında ölüm yoktur, hiçbir acı ıstırap yoktur. Sonsuz mutluluk ve sevgi vardır. Varlık, en ufak bir iradeyle kendisine istediği gibi dünyalar mekanlar kurabilir. Bu planın işlevi, varlığa süptil maddelere bağlanıp bırakmayı öğretebilmektir. Ancak bu yolla vazife planına hazır olunabilir. Varlık bu planda hiçbir acı zorluk ıstırap yorgunluk çekmez, sevgi ve mutluluk içinde tekamül eder. Dünyada yüzlerce yıldır binlerce yıldır peşinden koştuğu sonsuz mutluluğu ve tatmini işte bu alemde bulur. Burada geçirilecek süre değişir ancak kitabın dediğine göre 300 yıl ancak dünyasal idrakle 3000 yıl kadar sürebilir.
Peki vazife planına geçmeyi hak etmeyenler ne olur? “Kıyamet”ten sonra dünyadaki pek çok kıta batmış, okyanuslar altında kalmıştır dünya adeta “reset”lenmiş, yeniden kurulmuştur. Onlar yok olan ve yeniden başlayan dünyada taş devrinden bile geri bir halde tekrar baştan hayata başlarlar. Bu yeni dünyada baştan başlayacak insanların bütün bilgi, teknik, görgü, zeka gibi olguları yok olur. İnsanlar taş devrinden de ilkel şekilde, konuşma becerisine bile sahip olmayarak her şeye yeniden başlarlar. Ancak “önceki dünyadan” kalanlar, kitabın dediğine göre, birkaç yüzyılda “sevgi alemine” de geçebilirler çabalarına göre. Dünyada kıyamet kopmuştur ama her şey en ilkel şekilde yeniden başlar çünkü atomlarda ve ilkel madde şekillenmelerinde tekamülünü tamamlamış varlıklara, yeni kaba ilkel insan bedenleri gerekmektedir. Bunun içinde dünyada hayatın "resetlenmesi" gerekmektedir.
Kitabın dediğine göre işte 70 bin yıl önce MU uygarlığı bizim şu andaki halimizden bile daha ileriydi bilim ve teknoloji olarak ama yukarıda denilenler gerçekleşti ve dünya sıfırdan, baştan başladı, adeta resetlendi günümüze kadar da anca bu seviyeye ve gelişmişliğe gelebildi. İşte kitabın ima ettiği hesaplara göre 2060'lı yıllarda günümüzdeki dünya da, Mu’nın kaderiyle baş başa kalacaktır.
Peki, kurtulup, “sevgi planı” denilen yarı süptil aleme geçebilmiş varlıklar bu alemi tamamladıktan sonra ne olur? Üçer beşer “vazife planı”nın alt kademelerinde göreve başlarlar, bunların zaman algıları da değişir. Dünyasal zaman ile değil küresel zaman ile hareket imkanı bulurlar. Dünyasal zaman ile küresel zaman farkı şekillerle kitapta uzun uzun anlatılır. Bu, vazife planının alt kademeleri dahi dünyasal işlere kıyasla çok büyük devasa öneme sahip vazifelerdir. Mesela bir varlığın tekamül etme işinde gönderilecek tesirler konusunda görev alınabilir. Dünya idrakiyle “sonsuzluk” sayılabilecek bir zamandan sonra da tekamülle vazife planında asli ilke ışığının en tepesine gelinir. İşte bu en tepe noktası, bütün idraklerin icapların ve tesirlerin birleştiği noktadır, ünite birliğidir. Ünite idrak birliğidir. Bu noktaya kadar gelmiş, noktadaki bütün varlıklar adeta “tek bir beden” olur. Ancak bu nokta, asla vahdeti vücud ya da onu andıran bir şey değildir diye defalarca ama defalarca uyarır kitap bizi. Yani su damlasının suya karışması gibi bir "birleşme" değildir burası. İdrakler, tesirler, icaplar, davranışlar, ihtiyaçlar (ruhların kendileri değil) burada %100 bir uyuma kavuşur ve "adeta" tek bir nokta gibi olur. Bu noktada ayrı ayrı varlıklar değil tek bir varlık vardır. Ancak bu nokta, Allah değildir ya da “asli ilke” değildir. Asli ilkenin sonsuzluk çarpı sonsuzluk içinde sonsuz evrenler ve varlıklar içinde sadece bizim evrenimizle alakalı ufacık bile demenin imkansız olduğu bir güç merkezidir. Bu ünite birliği, işte bizim evrenimizin sonudur. Ayrıca kitaptan çıkan bilgilere göre, ruhun kullandığı varlık da işte buraya kadardır. Bu noktadan sonra varlığa ne olacak? Kitabın dediğine göre, burası zaten kitabın kendisinin indirildiği merkezdir. Yani bu noktadan üzeri kapsanmamaktadır zaten. Ancak kitaptan çıkan mantığa göre, ruhun, bütün evren yolculuğu için kurduğu yüksek titreşimli enerji karmaşıklarından oluşan varlık, burada yok olacaktır. Bu varlığın ilgili ruha sağladığı bütün bir evrenin tekamül bilgisi ruha aktarılacak ve ruh da bambaşka, bizim aklımızın hayalimizin almadığı evrenlerde boyutlarda sonsuz tekamül yolculuğuna devam edecektir. Ancak burada küçük bir sorun ortaya çıkıyor, eğer ruh o varlığı bırakıp başka evrenlerde bambaşka varlıklar kuruyorsa ruhun maddeyle münasebet sonucu olan kazanımları nerede depolanmış oluyor? Zira bu konu, Ruhselman'ın önceki kitaplarında, çeşitli Hint görüşlerini eleştirirken kullandığı argümanlardan biriydi, kendisinin iddiasına göre ruhun perisprisi ya da varlığı ruhtan hiçbir zaman ayrılamazdı. Ayrılırsa bütün kazanımları biter deniyordu. Peki ruh, ilgili evren sonunda, ünitede varlığını ve o evrenin süptil maddelerinden oluşmuş her şeyini (varlık / perispri) bırakmak zorundaysa (çünkü diğer evrenlerin madde yapısı bizimkinden çok çok farklıdır deniyor) ruhun görgü kazanımları nerede depolanıyor? Bu "minik" sorunu bir yana bırakıp genel değerlendirmeyle devam edelim.
3) RUHÇULUK Genel Değerlendirme
Tanrı, madde ve ruhu açıklamada çoğunlukla düalist görüşü benimseyen gruplardan biri ruhçulardır. Ruhçular kendilerini spiritüelist ve ülkemizde de neo-spiritüelist/deneysel ruhçu gibi isimlerle adlandırırlar. Ruhçulukta en önemli bilgi kaynağı, çeşitli seviyelerdeki ruhlardan/varlıklardan alındığı söylenen bilgilerdir.
Ruhçuluğa göre Tanrı ezeli, madde ve uzay-zaman-boyut da Tanrı’nın yoktan yarattığı ezeli olmayan olgular ise Tanrı’nın ya da “asli ilke”nin, bunları yaratmadan önce mantıken gerçekten de “tek” olması gerekir. Yani Tanrı, maddeyi, zamanı, uzayı, boyutu yaratmadan önce yanında başka hiçbir şey düşünülemeyecek, kendisinden başka ikinci bir şey olmayan bir varlıktı. (Kendisinden başka ya da içinde kendisinin bulunmadığı bir boşluk, boyut, mekan, uzay, zaman…vs yoktu) Gerçekten de Tanrı’nın “başlangıçta” kendisinden başka hiçbir şey, ne uzay ne zaman ne madde ne de boyut yoksa “kendisinden ayrı” şekilde tam olarak nereye yaratacaktır bütün bunları? Başta “Kendisinden ayrı” sözcüğü “Başlangıçta Tanrı’dan başka hiçbir şey olmama” sözcüğüyle çelişmektedir. Tanrı’dan başka hiçbir şey yoksa kendisinden ayrı bir yer, bir mekan, bir şey de olamaz. Demek istediğim, panenteist tasavvuf öğetilerinin de söylediği gibi, Tanrı’nın kendisinden ayrı olarak yaratacağı bir “yer” “boyut” da olamaz, her şey Tanrı’nın/Tanrılığın içinde kalır. Ruhçuluğun iddiasına göre Tanrı’nın, maddeden uzaydan zamandan ve boyuttan özsel olarak tamamen ayrı olduğunu da düşünürsek, bütün bu kavramlar Tanrı’nın öz enerji potansiyeli içinde de oluşamaz, oluşursa maddenin “Tanrı’dan tamamen ayrı” olduğu söylenemez çünkü. Dolayısıyla ortaya içinden çıkmanın imkansız olduğu mantıksal bir çelişki yumağı çıkıverir. Bu nedenle pek çok Sufi üstad, Plotinus ve aynı zamanda uzakdoğu felsefeleri; maddeyi, uzayı, zamanı ruhu her şeyi Tanrı’nın içinden ya da Tanrı’dan tezahür etmiş olarak niteler. Böyle olunca da ortaya mantıksal olarak bir “birlik” felsefesi ortaya çıkar. Yani hepimizin, her şeyin hamuru tektir, birdir. Dolayısıyla özsel olarak hepimiz ve her şey biriz. Çünkü her şey, sonsuz potansiyelin içinden tezahür etmiştir. Bu nedenle de Tanrı’nın maddeden, evrende ve insanlardan “tamamen ayrı” olduğunu söylemek imkansızdır. Fakat ruhçular, tıpkı egzoterik dini öğretilerdeki gibi Tanrı’yı yarattığı her şeyden tamamen ayrı olarak görmektedir.
Bu çelişkinin farkında olan bazı düalist görüşler de vardır. Onlar, “durumu kurtarabilmek” için maddesel özlerin ya da maddenin de Tanrı gibi ezeli, başlangıcı ve sonu olmayan olduğunu kabul ederler. Hem bir Tanrı’yı, esas ilkeyi kabul edip onun hiçbir şeyle kıyaslanamaz olduğunu söyleyip hem de ondan tamamen ayrı olan onunla bağlantısı olmayan ama başka bir“ezeli” olgunun, maddenin de var olduğunu söylerler. Öyleyse bu ezeli maddenin inandıkları Tanrı gibi ikinci bir Tanrı olduğu mantığından kaçılamaz. Tanrı da ezelidir, Tanrı ile hiçbir bağlantısı olmayan madde de tıpkı Tanrı gibi ezelidir. Böylece iki birbirinden tamamen ayrı ve farklı Tanrı ortaya çıkar. Ayrıca Tanrı’nın “hiçbir şeyle kıyaslanamaz” “hiçbir şeyle ortak noktası olmayan” olduğunu söyledikten sonra, ezeliyet gibi çok önemli bir kavram bakımından maddeyle ortak noktası olduğu ileri sürülmüş olur ve yine çelişkilerden kaçılamaz.
“İlahi Nizam ve Kainat” kitabı, binlerce yıllık çok çeşitli mistik öğretilerin savunduğu “varlığın birliği” görüşüne açıkça karşıdır ancak Ruhçuluk ile Vahdet görüşünü birleştirmeye çalışanlar da vardır. Onlara göre evet, evren ve her şey Tanrı’dan tezahür etmiştir. Ama aslında Tanrı’nın kendisinden değil de onun bilgisinden ya da kanunundan tezahür etmiştir. Yani Tanrı’nın kendisi yine öz olarak her şeyden ayrıdır. “Tanrı’nın kendisi” ile “Tanrı’nın bilgisi/Kanunu” şeklinde bence yapay bir ayrıştırma yapıp hem Vahdeti-i Vücut’u “bir anlamda” kabul etmek hem de ruhçuluğun temel ilkeleriyle çelişmemek amaçlanmıştır. Eğer Tanrı’nın kendisi (zatı) ile Tanrı’nın kanunları/kuralları biçiminde birbirinden öz olarak yani tamamen farklı iki başka “cevher” kabul edilirse yukarda belirttiğim çelişkiler yeniden başlar. Üstelik başlangıçta ya da “başlangıçsız” başlangıçta Tanrı’nın zatından öz olarak, cevher olarak tamamen farklı olan “Tanrı’nın kanunu, yasası” sadece yoktan var edilmiş olmalıdır. Eğer böyle yani yoktan var edilmiş olmasaydı öz olarak Tanrı’nın zatından farklı olmazdı. Tanrı’nın kendisinden tamamen ayrı bir şey meydana getirmesi konusundaki mantıksal çelişkileri de yukarda izah etmeye çalışmıştım. Üstelik “Tanrı’nın kendisi/zatı” ile “Tanrı’nın kuralları/kanunu” gibi ayrımlar yapılması, Tanrı’yı hala bir anlamda insan gibi düşünmenin bir yansımasıdır. Tanrı sanki sonsuz güçlü bir nevi insanımsı bir kraldır da kendi “kişiliği” vardır/zatı vardır ve Tanrı’nın koyduğu kurallar da kişiliğini yansıtır denir. Yani kural koyucu bir irade ve ortaya çıkan kurallar vardır. Tanrı’yı kişilikli insanımsı bir varlık olarak nitelemek yerine örneğin “sonsuz potansiyeli içinde barındıran bir enerji formu” şeklinde benzetme kullanırsak kanımca yapay ayrımlardan da kendimizi kurtarmış oluruz. “Tanrı’nın zatı” gibi sembolik ifadeler de ancak o enerjinin en baştaki hiçbir şeye dönüşmeden önceki durumunu/özünü ifade eder ama bu öz ile ondan sonraki dönüşümleri, asla “ayrı cevherler” “birbirinden ayrı” olamaz.
Bütün bunların yanında, ruhçuluğun (ve tabi ki İlahi Nizam ve Kainat kitabının) tıpkı dinlerdeki zahiri görüşler gibi, esas sorulara yanıt vermede mantık yürütme gücü zayıftır. Yani “asli ilke” veya “Allah” neden maddesel özleri ve ruhları yaratmıştır? Hiçbir şeye muhtaç olmayan, sonsuz güçlü, hatta bunlardan da öte aklımızın hayalimizin alamayacağı bir varlık, hakkında bir sezgimizin dahi olamayacağı bir varlık, neden tekamüle muhtaç ruhları yaratıp tekamül için maddesel özleri yaratıp her şeyi başlatmıştır? Bütün bunların, bütün bu sistemin anlamı nedir? Ruhlar neden görgüsüz ve cahil yaratılmıştır? Bu soruların ruhçuluk sistemi içinde ve İlahi Nizam ve Kainat kitabında bir yanıtı yok ne yazık ki. “Bunları biz hiçbir şekilde anlayamayız” denir, bu “zor sorular” atlanır ve onun yerine, hakkında fikir yürütmenin daha kolay olduğu maddesel evrim aşamalarıyla ilgili bir süreçten bahsedilmeye başlanır. Tabi ki evren, hayat, Tanrı gibi kavramlar sonsuz bir gizemdir ve bu gizem bir gün çözülebilecek türde bir gizem değil, mutlak gizemdir. Ancak “biz hiçbir şey bilemeyiz, anlayamayız” deyip işin içinden basitçe çıkmak yerine, gücümüzün yetebileceği felsefi ve mantıksal tarzda örnekler ayrıca çeşitli metaforlar kullanıp sezgi ve hayal gücümüzü harekete geçirerek, bize konu hakkında belirli bir vizyon sağlayacak şekilde mantıksal bazı bağlar kurup en azından ucundan kıyısından da olsa anlatmaya çalışılan gizem hakkında bir ipucu vermek, soruyu tam olarak cevaplamasa da çok daha ikna edici olurdu.
Bir de "derin sorular" ya da konulardan sonra kitapta sıklıkla geçen "bu konuda en ufak sezgimiz bile olamaz" ifadesi, konuları açıklamamak için bir bahane olarak kabul edilemez diye düşünüyorum. Eğer bir konuda soru sorabiliyorsa zihnimiz, konuyu hiç anlayamasak ve idrak edemesek de, o konuda ufak da olsa, ucundan, kıyısından, köşesinden bir sezgimiz olabilir. Çünkü eğer bu mümkün değilse, o konuda soru bile soramazdık yani o konuyla ilgili herhangi bir soruyu dahi tahayyül edemezdik diye düşünüyorum.
Peki ruhçuların bilgi alma yöntemleri güvenilir midir? Ruhçular, çeşitli “celse”lerle ruhlardan bilgi aldıklarını söylemektedirler. Fakat sadece bir ruhçuyu değil de dünya çapında, yaşayan çeşitli ruhçuların yazdıkları kitapları okursak, ruhlardan bilgi alan ruhçuların hemen hemen her zaman, akıllarındaki felsefeyi, kişisel görüşlerini ruhlara teyit ettirdiklerini görürüz. Yani örneğin Vahdet-i Vücud gibi hem Sufizmde hem de uzakdoğu felsefelerinde yeri olan köklü ve derin bir görüşü zaten baştan kabul etmeyen ya da sıcak bakmayan, bu görüşe karşı çıkan bir ruhçu; ruhlarla yaptığı görüşmelerde hemen hemen her zaman “Vahdet-i vücud yanlıştır, Haşa” gibi bilgiler almaktadır. Fakat dünyada Vahdet-i Vücud ya da benzeri görüşlerin nihai gerçek olduğunu söyleyen ruhçular da bolca vardır. Onlar da üst düzey ruhlardan bu bilgileri aldıklarını söylerler. Şimdi kime, hangi gruba inanmamız gerekir?
4a) İLAHİ NİZAM VE KAİNAT kitabı DEĞERLENDİRME
İlahi Nizam ve Kainat, evrenin başlangıcından bahsederken, Belçikalı astrofizikçi Georges Lemaitre'nin 1946 yılında yayınladığı kitabıyla popülerleştirdiği "primeval atom" (ilkel atom) hipotezinden yola çıkmış olabilir. Yani İlahi Nizam ve Kainat'a göre her şey, son derece ilkel bir atomun gelişip karmaşıklaşmasıyla oluşmuş ki buna hidrojen atomu diyor ve bunun bizim günümüzde bildiğimiz Hidrojen atomu olmadığını, ondan çok daha geri aşamada ilkel bir atom olduğunu söylüyor. Bilindiği gibi "primeval atom" hipotezi, Big Bang teorisinin en ilkel halidir ve günümüzdeki Big Bang bilgilerimize göre oldukça eksik bir hipotezdir. Her şeyden önce artık biliyoruz ki Big Bang, son derece ilkel de olsa herhangi bir atomun gelişip karmaşıklaşmasıyla gerçekleşmemiştir. Çünkü en ilkel atomlar Big Bang'ten ancak 300 bin yıl sonra oluşmuştur. İlahi Nizam ve Kainat'ta günümüz Big Bang anlayışımızı ima eden herhangi bir bilgi verilmemiş. Yani evrenin oluşumu sırasında örneğin ne tekillikten (singularity) ne "patlama" ya da akılalmaz bir hızla "genişleme"den (zaten big bang'teki "patlama" tabirini beğenmez astrofizikçiler) ne de ısıdan bahsedilmiş. Sadece son derece ilkel bir atomun gelişip karmaşıklaşması şeklinde belli belirsiz, "primeval atom" hipotezinden alınmış gibi gözüken görüşler dile getirilmiş gibi görünüyor. Aslında bir ihtimal İNK, hiç bu aşamadan bahsetmiyor olabilir yani Big Bang sonrasını da anlatıyor olabilir. Dolayısıyla kitabın "ilksel atom" ile kastettiği belki de ilkel ve hatalı "primeval atom" hipotezi değil Big Bang aşamasından çok sonraki bir haldir. Kitap bu konuda ayrıntıya girmediği için, modern bilim sayesinde evrenin oluşumu hakkında bildiğimiz sürecin tam olarak hangi aşaması anlatılıyor kitapta, kestirmek güç. Ancak bu durumda, yani kitabın Big Bang'ten hiç bahsetmediğini varsayarsak, bu da biraz garip olmaz mı? Bilim camiasında Big Bang gibi kozmolojinin / astrofiziğin en önemli olayı olarak görülen bir konudan, evrenimizin başlangıcından, kitapta hiç bahsedilmediğini söylemek de biraz tuhaf doğrusu.
Bunlar dışında, kitap “Mu” gibi bilimsel olarak var olmasının mümkün olmadığı modern jeoloji tarafından belirtilen, "efsane" denilen öğeler içeriyor ve bu da salt bilimsel açıdan bakarsak, kitabın ciddiyetini düşürüyor. Tabi günümüz bilimi belki daha sonra yani okyanus dibindeki muhtemel farklı keşiflerle MU kıtası gibi konulara daha sıcak bakar mı bilemiyoruz. Ancak günümüz bilimi, kayıp Mu ve Atlantis kıtaları konularını "efsane" olarak değerlendiriyor.
Kitabın belirttiğine göre, 70 bin yıl önce dünyanın jeolojik görünümü bugünkü görünümünden çok farklıydı. (Mu kıtasının varlığını saymasak dahi, kitaba göre o zamandaki jeolojik görünüm farklıydı). Halbuki modern jeoloji bilimine göre Kuaterner (dördüncü jeolojik zaman) dönemi içinde en az iki milyon yılı aşkın süreden beri dünyanın jeolojik görünümü bugünkü görünümünü çoktan almıştı. Yani “70 bin yıl öncesi” gibi jeolojik açıdan çok kısa sayılacak bir zaman dilimi içinde jeolojik görünümün günümüzdekinden kitapta söylendiği kadar farklı olması modern bilime göre imkansızdır. Tabi, ileride belki modern bilimin görüşü yeni bulgularla değişir ve bu konuya farklı açılardan yaklaşır, onu da bilemiyoruz şimdilik.
Dünya devrinin sonundaki felaketlerin ardından dünyada ölemeyip kalan insanların birdenbire akıllarını, kültürlerini, zekalarını hatta hepsinin konuşma becerilerini bile birden, tamamen yitirmelerinin de bildiğim kadarıyla bilimsel bir açıklaması yoktur. Öyle ki "kıyamet" ile simgelenen olaylar dizisi ne kadar dehşet verici olursa olsun, hatta o olaylar insanları ne kadar delirtirse delirtsin bir anda o insanların neredeyse bütün zihinsel becerilerinin kaybını bilimsel olarak açıklamak imkansız gibidir. Kitaba göre yeni kurulacak dünyada doğa birden son derece vahşi hale gelecek, iklimler hatta coğrafi yapı bile zorlu ve çok sert olacak. Bu yeni dünyanın kurulmasından sonra 300 yıl süreceği söylenen "kabalaşma" devrinde, bir önceki devirden kalan o insanların kitapta anlatıldığı derecede evrim geçirmeleri, yani kafatası yapılarının o kadar değişmesi, beyinlerinin küçülmesi, kollarının uzaması, vücudun her tarafında tüyler çıkması, yani anladığımız kadarıyla maymunumsu bir yapıya bürünecek kadar kabalaşmaları pek olanaklı değil gibi. Dış ortam ne kadar zorlu olursa olsun fiziksel olarak bir insanın evrimde o kadar geriye gidebilmesi için en azından birkaç yüz bin yıla gereksinim yok mu? Modern bilimden biliyoruz ki minik canlılar hızlı bir şekilde evrim geçirebiliyorlar ancak memelilerin kitapta ima edildiği kadar hızlı evrim geçirmeleri, şartlar ne kadar ağır olursa olsun, imkansız gibi. Bu konuyla bağlantılı olarak aşağıdaki yazıyı öneririm:
https://phys.org/news/2011-08-fast-evolutionary-million-years.html
Kitaptaki "kabalaşma devri"nin en azından birkaç bin yıl sürdüğü söylenseydi bir yere kadar daha makul olabilirdi sonuçta doğada aşırı zorlayıcı, aşırı bir ani değişim söz konusu olmuş. Ancak sadece 300 yılda gelişmiş bir memeli türün evrimde bu kadar gerilere gitmesi yani en fazla 5 - 6 nesilde maymunumsu varlıklara dönüşmeleri evrimsel ve genetik açıdan, en azından günümüz bilimine göre pek mantıklı değil gibi. Kitap bu "kabalaşma" aşamasına binlerce yıl zaman tanıyamıyor çünkü kitabın genel fikrine göre her dünya devri zaten en fazla 70 bin yıl sürüyor. Hatta bizden sonraki devir 60 bin yıl sürecek deniyor. Yani bu 60 bin yıl içinde, önceki dünya devrinden kalan "gelişmiş" insanların önce maymunumsu varlıklara dönüşecek kadar evrimde geriye gitmeleri sonra yavaş yavaş gelişmeleri, yontma taş devri, cilalı taş devri gibi aşamalardan geçmeleri evrimde tekrar ileriye gidip homo sapiense dönüşmeleri, devrimler yapmaları, reform rönesanslar yaşamaları, uzay teknolojilerine kavuşmaları....vs gerekiyor. Sanırım bilime göre bütün bunlar için 60 bin yıl gibi bir zaman çok kısa sayılır. Burada bahsetmeye değer diğer bir olgu da şu: kitabın dediğine göre dünyanın devir resetlenmesi yani kıyamet ve düzenin yeniden kuruluşu olayları "yüzbinlerce" kere tekrarlanmış. modern bilimden biliyoruz ki dünyamızın yaşı 4.54 milyar yıl. Yine modern bilime göre bu yaşta hata payı çok çok az. Yani bu yaşa en fazla / taş çatlasa birkaç yüz milyon yıl ekleyip çıkarılabilir. Şimdi İnk'ya göre madem dünya devirleri "yüzbinlerce kere" yaşanmış, varsayalım ki 200 bin kere yaşanmış olsun. (asgari) bu halde bile, kitaba göre bir dünya devri ortalama 60 bin yıl sürüyorsa, 60 bin çarpı 200 bin = 12 milyar yıl! dünyamızın yaşıyla (4.54) arasında uçurum var! bu noktada belki şöyle denilebilir, "çeşitli dünya devirleri belki de sadece 5 bin, 10 bin, 20 bin yıl falan sürmüştür uzun bir süre boyunca" ama bu sefer de bütün bir biyolojik evrimi, çağları, kabalaşma devirlerini, gelişme devirlerini, taş devrini, uzay çağını....vs nereye sığdıracağız? Tamam, belki 10-15 bin yıl kadar fark oluyordur devir süreleri arasında ama bir devrin 10 bin diğerinin 70 bin yıl sürdüğünü söylemek hangi mantığa dayanır yaşanması gereken o kadar çağ düşünülürse? Peki kitapta verilen "insan olarak 500 - 700 arası bedenlenme olur" bilgisi nereye sığar bu durumda? İçinde çıkılması zor bir konu doğrusu, tarihler ve rakamlar modern bilimin verilerine pek de uymuyor gibi.
Kitabın son derece olumlu hatta "harika" diyebileceğim yanları da var tabi ki. Hem de çok. Her şeyden önce kitap, aynı türde olduğu söylenen, "kanal olma" "medyumluk" yoluyla yazıldığı iddia edilen kitapların çoğundan farklı ve bu açıdan önyargıyla bakılmaması gerekir bu kitaba. Kitap, gayet "bilimsel" bir üslupla yazılmış. tabi şimdi "ne bilimi yahu , spiritüelizm kitabı değil mi bu ne bilimsel üslubu?" denebilir. Ama işte öyle değil. Kitap gayet ciddi bir üslupla ve konular mümkün olduğu kadar somutlaştırılarak, mantık süzgecinden geçirilerek yazılmış, Hatta zaman zaman da bilimsel anlayışlara dayandırılmaya çalışılarak yazılmış ki bunu okurken hissediyorsunuz zaten. Yani benzerleri gibi okurken bir havada kalma, bir ciddiyetsizlik, bir peri masalı gibi kokusu almıyorsunuz, işte bu yönüyle benzerlerinden çok farklı bir kitap bu. Belki de "düzenleyen" Bedri Ruhselman'ın bilimsel terbiye almış bir dahiliyeci doktor olduğu için böyledir bu durum. Eserin içinde asla spiritüelizm mumbo jumbosu, sulandırılmış hop hop pop spiritüelizm / new age sözcükleri ve anlatımı asla bulamıyorsunuz. Hele ki "sevgi pıtırcıkları, altın çağ, pozitif enerji"...vs temalı polyannacı onlarca benzerinden 180 derece farklıdır kitap ve daha karanlık bir tablo çizmesiyle ezber bozar.
Kitabın en olumlu özelliği reenkarnasyon, enkarnasyon, ruh-varlık-beden ilişkisi, öz-bilginin nasıl yaratıldığı ve buna nasıl ulaşıldığı, düalite yasası gibi pek çok konuda mantıklı çıkarımlar yapması ve ayrıntıya girmesi. Doğrudur, yanlıştır tabi ki ayrı bir konu, ancak gerçekten de şu ana kadar okuduğum eserler arasında reenkarnasyonu ve enkarnasyonu ayrıca uykunun ve ölümün işlevini bu kadar detaylı (ve aynı zamanda mantıklı) şekilde açıklayan bir eserle daha önce karşılaşmamıştım doğrusu. Ayrıca, yine doğrudur yanlıştır bilemem ancak sözü edilen çeşitli metafizik kavramların; elektromanyetizm, manyetik alanlar... gibi bilimsel bir lisanla, bir mantığa, bir nevi maddesel / ayakları yere basan bir zemine oturtularak açıklanmaya çalışılması ilginç ve pozitif olmuş.
Kitap, pek çok konuyu son derece mantıklı ve daha da önemlisi üzerinde düşününce anlam ifade eder tarzda açıklıyor. Yani anlatılan, ayrıntılarıyla açıklanan bir konu üzerinde düşününce "gerçekten de ne kadar mantıklı" diyorsunuz. Örneğin kitabın dediğine göre evrende her güneş sistemindeki her gezegen aslında boşuna olmayıp, varlıkları aracılığıyla tekamül eden ruhların bir deneyim alanı... Örneğin bir gezegendeki taş bile gaz bile belli bir ruhun tekamülü için var ve varlığın henüz, örneğin, taş "bedenini" ya da vasıtasını yönetirken kazanması gerekli deneyimler için varolmuş. Mesela bizim güneş sistemimizdeki geri varlıklar bütün gezegenleri dolaşıp (taş olarak gaz olarak...vs) en son en tekamül etmiş gezegen olan dünyada doğuyor ve (zamanla) sistemin en tekamül etmiş varlığı insan haline geliyor.
Nedensellik sistemi de çok güzel anlatılmış. Örneğin bir kuş yumurtasının evreni yöneten bir varlık haline gelme yolunda geçireceği tekamül evrelerinin mantığı ve diğer varlıklarla uyumu çok güzel anlatılmış. Gözümüze son derece düzensiz bozuk gelen durumlar, örneğin birbirini yiyen canlılar, gayet mantıklı ve tatmin edici bir şekilde açıklanmış. Evrendeki idrakimizi çok aşan bu uyum, kuru kuru değil tatmin edici tarzda ve güzel örneklerle anlatılmış. Açıkçası meşhur "kötülük sorunu" konusunu ("problem of evil") kendi sistemi içinde, bu kadar güzel ve akla yatkın açıklayan başka bir felsefi ekole ya da esere henüz denk gelmedim diyebilirim. Kitapta adaletten kasıt da ceza değil örneğin. Bu konuda da orijinal. Ölen de öldürülen de ya vazife unsuruna ya da nefsaniyet unsuruna değer aktarılıp kıyas bilgisi oluşumuyla tekamül ediyor. Yani iyilik de kötülük de tekamül ettiriyor. Ancak nefsaniyet unsuruna yani aşağılara değer aktaranlar yani kötülük yapanlar otomatizme bağlanıyor ve acılar şiddetli ızdıraplar yoluyla kıyas bilgisine ulaştırılıyor.
Kitaba göre evrende tesadüf diye bir şey yoktur. Tesadüf kelimesi, insanların neden-sonuç zinciri içinde belli halkaları çözememesine taktığı isimlendirmedir. Hakikatte tesadüf diye bir şey yok. Tesadüf ancak bizim kusurlu zihinlerimiz için var. Tesadüfün kapsamı da varlıkların algısına ve zihin gücüne göre değişir. Örneğin bir şempanze için yağmur yağması tamamen tesadüf olabilecekken bizim için çoğunlukla değildir. Yolda yürürken düşüp ayağımızı kırmamız bizim için "tesadüf" iken belki daha büyük manzarayı görebilen bir varlık için hiç de "tesadüf" değildir. İşte bizim şu anda "tesadüf" dediğimiz şeylerin neden-sonuç zinciri içerisindeki halkası evrende bizden çok daha gelişmiş varlıklar tarafından çözülmüştür bile. Dolayısıyla bizim için "tesadüf" olan şey "onlar" için değildir. Belki de, şu andaki zihnimizle çözemesek de, hayatta / evrende her şeyin aslında "olması gerektiği" gibi olması gerçeğini, varlıkların ve hayatın olması gereken seviyeye gelmesi için tezahür etmesi gerekli olaylarla karşılaşmanın önemini sezebilmek tasavvuf felsefesindeki "tevekkül" ifadesinin gerçek anlamıdır.
4b) Vahdet-i Vücud meselesi ve "Ünite" Kavramı
Daha önce belirttiğim gibi, Bedri Ruhselman'ın hemen hemen bütün kitaplarında Vahdet-i Vücud görüşünü eleştirdiği görülür. Ona göre Allah ile her şeyin nihai noktada bir araya geldiğini düşünmek bile bir küfürdür. Bu görüşü, doğal olarak son kitap İlahi Nizam ve Kainat'a da yansımıştır. Buna göre Allah isimsiz sıfatsız tamamen ulaşılmaz, varlıklarla doğrudan hiçbir bağlantısı olmayan, tamamen "dışarıda" (bu kelime sembolik) bir güçtür. Varlıkların ya da maddenin yahut ruhların bir gün ona ulaşabileceğini düşünmek bile büyük bir hatadır Ruhselman'a göre.
Vahdet-i Vücut görüşü binlerce yıldır mistik felsefelerde ve çeşitli dinlerin ezoterik / mistik öğretilerinde sıklıkla savunulan bir görüştür ve "en yüksek gerçeklik" olarak nitelenir. Bu derin görüş hem Hint'te hem Çin'de hem Greklerde hem de büyük islam filozoflarında kendine yer bulmuş, evrensel bir görüştür. Neo-Spiritüelistler ise bu görüşü savunanları "yanlış anlamışlar" diye geçiştiriverirler. Spiritüelistlere göre bu görüşü savunanlar, "ünite" kavramı ile Allah'ı karıştırmışlar, "vahdeti vücud" deyip geçivermişlerdir. Ama belki de haklıdırlar? Aslında bu konuda bence üç ihtimalden söz edebiliriz:
Birinci İhtimal
İlk ihtimale göre diyebiliriz ki Ruhselman'ın bilgileri sadece bizim evrenimizin ünite bilgileri olduğundan, belki de eksiktir.
Öncelikle İlahi Nizam ve Kainat'a göre "ünite" kavramı nedir? Bizim kainatımızın son sınırıdır ya da bizim kainatımızın "enerji bedeni"dir, beynidir. Bütün icaplar, varlıkların ve ruhların idrak bütünlüğü, olanakları ünite noktasında bir olur, adeta tek bir enerji haline gelirler. Yani kitabın deyişiyle "evren" haline gelirler. Orası müthiş bir vahdet / birlik noktasıdır ama bu noktada İlahi Nizam ve Kainat kitabı bizi bir kere daha uyarır: "Aman ha sakın burayı vahdet-i vücud öğretisiyle karıştırmayın! asla öyle bir şey yok, bu birlik noktası sadece bizim kainatımızın birlik noktasıdır, güç merkezidir, diğer evrenlerle ilgili hele ki Allah ile ilgili söylenmiş bir söz yoktur burada". İşte böylece, Allah yine işin dışında bırakılmış, yine o "büyük" sorulara yanıt verilememiş olur.
Peki madem böyle, o zaman insanın aklına şu sorular gelmez mi? "Bütün evrenlerin ünitelerinin ya da ünite enerjilerinin birleştiği bir yer yok mu peki? Bu ünitelerin birbirleriyle bağlantısı nedir? Bütün kainatların ayrı ayrı ünitelerinin var olmasının anlamı nedir ve nihai noktada bu üniteler nereye doğru tekamül etmekteler?" İşte bu soruların yanıtı malesef kitapta yoktur. "Sizin sezgi gücünüz bile yetmez" iması vardır bu tip sorulara karşılık. Peki ya kainatların bu ünitelerinin / enerji bedenlerinin enerjisinin ve olanaklarının birleştiği yer de Tanrı denilen sonsuz enerjiyse? Başka bir deyişle, madem bir ünite bir evrenin enerji bedeni, bütün ünitelerin toplamının enerji bedeni neden Tanrı olmasın? Ya işte "Vahdet-i Vücud" görüşü gerçekte bu ise ve gerçekten de nihai gerçeklik ise? Ve her şeyin, bütün bunların nedeni, Tanrı denilen sonsuz enerjinin kendisine ayna olması, kendisini bilerek gerçekleştirmesi, deneyim silsileleri yoluyla bizzat kendisinin de tekamül etmesi ise? Böyle bir yorum çok çok daha kapsayıcı ve binlerce yıllık mistik öğretilerle de uyumlu olmaz mıydı? Bence olurdu ancak ne yazık ki bu tip görüşler neo spiritüelizme göre neredeyse "küfür"dür. Halbuki böyle kapsayıcı yorumların sanırım kimseye zararı olmaz.
Aslında bu duruma işte şu açıdan da bakabiliriz: İlahi nizam ve Kainat kitabının geldiği yer yani "Önder planı" zaten kitabın dediğine göre bizim ünitemiz...( Bizim kainatımızın ünitesi) Daha "yukarısı" zaten kapsanmıyor. Belki de bu nedenle daha yüksek bir vahdet bilgisi verilmemiştir ve bu yüzden de üstad Ruhselman, daha önceki kanaatlerinin de etkisiyle, "yok öyle şey" demiştir kafa karıştırmamak için. Belki de daha yukarı bilgilerin insanlığa şu anda hiçbir faydası olamayacağını düşünmüştür.
İkinci İhtimal
Belki de Bedri Ruhselman tamamen haklıdır ve çeşitli kültürlerde mistik metinlerdeki panenteizm gibi görünen öğretiler, Allah ya da Tanrı'nın kendisinden ziyade Ünite'yi tanımlamaktadırlar. Örneğin, mistik metinlerin en eskileri olan Upanişad'larda, belki "Atman" denilen kavram yerine göre ya İNK'daki "varlık" kavramını ya da "Ünite" kavramını karşılıyordur. "Brahman" kavramı da İNK'da evrenimizde her zerrede bulunan, Ünite'den gelen külli ışığı ve Ünite'yi simgeliyordur belki. Yani "her şey Brahman'dır" denirken belki de her şeyin Allah'ın ya da Tanrı'nın kendisi olmasından ziyade Ünite'nin kendisinin ışığı olduğu söyleniyordur. Aynı şekilde "Sen O'sun" ("Tat tvam asi") derken ya da "Enel Hak" derken ya İNK'da evrende hem bir noktada hem de her yerde olduğu söylenen varlık kavramı kastediliyordur ya da her şeyin Ünite'nin / evrenin bir parçası olduğu söyleniyordur belki. Gerçekten de İNK'ya göre bir kuş yumurtası bile evrenin bir parçasıdır. Bu ikinci ihtimal hakkında daha sonra bu kısmı güncelleyeceğim.
Üçüncü İhtimal
Belki de Ruhselman, kendi sistematiğine uymadığı için Vahdeti Vücud bilgilerini ya hiç kabul etmemiş, yazdıysa da daha sonra yırtıp atmış ya da bunları "yorumlayıp" bambaşka kavramlara dönüştürmüştür. Bununla ilgili konuya yazımın sonunda değineceğim.
4c) Kıyamet Öngörüleri
İlahi Nizam ve Kainat kitabındaki en ilginç bölümlerden biri de kitabın sonlarında geniş yer bulan kıyamet öngörüleridir. Buna göre bugüne kadar dünyada pek çok devre olup bitmiştir. Bir önceki devrede yaşanan, dinlerde "kıyamet" sözcüğüyle simgelenen bir dizi katastrofik olaylar neticesinde koskoca Mu kıtası batmış, o devirde yaşayan insanların çoğu ölmüş dünyanın coğrafi görünümü de baştan aşağı değişmişti. Daha önce de belirttiğim gibi, her devrin sonunda yaşanan "kıyamet" olayları ile dünyanın çoğunun yok olması kitaba göre anlamlı, bir amaca hizmet eden bir olgudur. Bunun iki işlevi olduğu söylenebilir: Birincisi artık tekamüllerinin sonlarına gelmiş insanların yarı süptil aleme (cennete) uğurlanması, tam tersi geri varlıkların da ölemeyip yeni devreye başlamaları. İkincisi de başka gezegenlerdeki tekamüllerini tamamlayan pek çok varlığın dünyada en ilkel şekilde bedenlenme imkanına kavuşarak tekamüllerine devam etmeleri. İşte İNK'ya göre şu andaki devrenin de sonuna gelmiş bulunuyoruz ve kitaptaki imalardan çıkan bir hesaba göre de 2060'lı yıllarda içinde bulunduğumuz devir kapanacak.
Peki her devrin sonunda devri sona erdiren, "kıyamet" sembolüyle simgelenen katastrofik olaylara ne sebep olmaktadır? Daha önce bahsettiğim gibi, dünyanın 400 katı büyüklüğünde olduğu söylenen ve yörüngesi on binlerce yılda bir dünyanın yakınları ile kesişen kaba bir gezegen. (Tabi ki bu gezegenin yörüngesi, amacı, dünyada kıyameti getirmesi...vs hepsi de vazifeli varlıkların kontrolünde, hepsi ayarlı ve amaçlı) Kitaba göre bu gezegen, burada ayrıntılarına hiç girmeyeceğim yollarla, dünyanın kutuplarını kaydırıyor hatta yerlerini değiştiriyor, iklim değişikliklerine, çok şiddetli depremlere, volkan patlamalarına, kilometrelerce yer yarılmalarına...vs neden oluyor ve nihayet öyle bir seviyeye geliyor ki çok şiddetlenerek birkaç günde dünyayı ve içindeki canlılar(ın çoğunu) adeta yutuveriyor.
Şu ana kadar keşfedilmemiş, yörüngesi ancak binlerce yılda bir dünya ile kesişen yabancı bir gezegen ve bu gezegenin dünyada meydana getirdiği çok büyük çapta olaylar, bunların sosyolojik, sosyokültürel etkileri...vs konusunu açıkçası ilk işleyen kişinin Zecharia Sitchin olduğunu sanıyordum daha önce. Bilindiği gibi kendisi bu konuyu detaylıca işlemiş, 1976 yılında yayımlanan ilk kitabında bu gezegenin "Nibiru" olduğunu söylemiş, ona "12. gezegen" ismini vermişti. Daha önce bu konuyu işleyen kimsenin olduğunu düşünmüyordum ta ki 1959 yılında yazılıp 2013 yılında yayımlanan İNK kitabını okuyana kadar. Ruhselman'ın, bu konuda Sitchin'in teorisine çok benzeyen şeyleri yazmasını çok şaşırtıcı bulmuştum ve "Ruhselman gerçekten hakiki bilgileri almış bu konuda galiba ve Sitchin'den 17 yıl önce bütün bunları bilip dile getirmiş" demiştim. Yani Sitchin'in kılı kırk yararak, Sümer tabletlerinin altını üstüne getirerek oluşturduğu teoriyi Ruhselman medyumdan bilgi yoluyla direkt almış olabilir miydi? [Bu arada "Nibiru" teorisi ve genel anlamda Sitchin'in teorileri bilim tarafından kabul edilmez, "pseudoscience" ("sahte bilim") ve "pseudohistory" (sahte tarih) olarak görülür. Bunu da belirtmek istedim.]
Konuyu araştırdıkça Ruhselman'ın bu teorisinin orijinal olmadığını anladım. Güneş sistemindeki, yörüngesi çok uzun zamanda bir dünyanın yakınları ile kesişen ve yaklaştığında katastrofik olaylara sebep olan "bilinmeyen gezegen" (Planet x) teorisinin sahibi ve popülerleştireni Prof. Percival Lowell'dir. (İlk defa 1906 yılında atmış bu teoriyi ortaya)
Eski Amerikan gezetelerinden San Francisco Call'ın 26 Şubat 1909 sayısı "Unknown Planet to Cause Catastrophe" (Felakete sebep olan bilinmeyen gezegen) başlığı altında aşağıdakileri söyler:
Tabi Lowell'in bilinmeyen gezegeninin tam olarak ne yollarla "kıyamet" getirdiğini ya da kıyamet getirme mekanizmalarının ayrıntılarını bilmiyorum. Ancak İNK ile birebir benzeşen yönler şunlardır:
1) Güneş sisteminde yörüngesi çok uzun zamanda bir dünyanın yakınları ile kesişen bilinmeyen bir gezegen vardır. Lowell'in görüşüne göre bu gezegen dünyanın yakınından geçecek ve güneşe çarpacaktır. Ancak Ruhselman'ın sisteminde çarpma olmayacak, gezegen çok yakından geçerek etkilerini gösterecektir. Bu konuda ortak nokta şudur: İki sistemde de dünya dışı bir "gezegen" kıyamet denilen şeyi getirmektedir.
2) Bu gezegen dünyaya her yaklaştığında katastrofik olaylara sebep olur, dünyadaki yaşamın çoğunu yok eder.
Tabi ki artık, Pluton'un da keşfedilmesiyle, Lowell'in teorisinin geçerli olmadığı kabul ediliyor günümüzde.
Ruhselman'ın kitabında detaylı olarak açıkladığı kutup kayması, manyetik etkiler, tufan, iklim değişiklikleri gibi "kıyamet" mekanizmalarını bilimsel bir dille izah etmeye çalışan çok daha eski kitaplar vardır. Örneğin aşağıdaki bölüm "The Apocalypse Unveiled" isimli 1893 tarihli kitaba ait:
Anlatmak istediğim şey şudur: İlahi Nizam ve Kainat kitabında kıyamet ve "kıyamet mekanizmaları" ile ilgili söylenen şeyler daha önce hiç duyulmamış şeyler değildir, zaten eskiden beri bilinen, söylenilegelen, ilgili eserlerde kendine geniş yer bulan açıklamalar / fikirlerdir. Ancak bu noktada kitaba haksızlık etmek istemiyorum. Daha önce başka hiçbir kitapta, hem amaç hem anlam hem de mekanizmalar açısından, "dünyanın devre sonu" konusunda bu kadar ayrıntıya girildiğini görmemiştim. Gerçekten de kitabın son 70 sayfası, hem dinlerdeki "büyük semboller" denilen Nuh tufanı, kıyamet gibi olgulara getirilen mantıklı açıklamalar açısından hem dinlerin mecburen, o dönemlerin realitesi olan korku öğesini kullanarak olması gerekli olan otomatizmleri yaratmaları işlevinden bahsedilmesi açısından ( şimşek / "gürgür baba" örneği çok hoşuma gitti) hem de "kötülük problemi"ne mantıklı açıklamalar getirilmesi açısından beni en çok etkileyen bölümdü diyebilirim. Kitabın bu son bölümünü, Max Richter'ın "On the Nature of Daylight" isimli muhteşem müzik eseri eşliğinde okudum ve gerçekten de tüylerim diken diken oldu diyebilirim. Çünkü anlatılan bu "devre sonu" (kıyamet) konusu gerçekten de mantıklı ve ciddi olarak anlatılmış, anlatımda herhangi bir yumuşatmaya gidilmemiş ancak diğer yandan da kitap, bu "kıyamet" olgusunun gerekliliği konusunda okuyucuyu ikna etmeyi bence başarmış. Her ne kadar bu bölüm oldukça ağır ve karamsar bir tablo çizse de sonunda "cennet" sembolüyle anlatılan "yarı süptil alem" ve orada duyulacak mutluluk (ve sonra vazife planı mutluluğu), hayatlar boyu peşinden koşulan ama gerçek manasıyla hissedilemeyen sevginin hakiki manasının orada bulunacağının söylenmesi, tıpkı buz gibi dondurmanın üzerine dökülüveren sıcak çikolata gibi okuyucunun ruhunu rahatlatıp sevinçle dolduruyor doğrusu.
Ancak kıyamet anlatıları konusunda pek anlam veremediğim kısımlar da var. Kitapta şöyle deniyor: Dünya devrinin sonunda, "kıyamet" olayları sırasında ölemeyip dünyada kalanlar daha doğrusu ölme liyakatinde henüz olmayanlar yani henüz dünya okulundan mezun olamayacak durumda olanlar, yeni başlayacak devirde sıfırdan başlar ve çabalarına göre, birkaç bedenlenmede mezun olabilirler. Ancak "kıyamet" sırasında henüz mezun durumda olamayacak dahi olsa, son dünya devrindeki bedende yaşayabilen, o beyne sahip olabilen / o bedeni kullanabilen bir varlık nasıl olacak da yeni başlayacak 60 bin yıllık devrin en ama en ilkel bedenlerinde yani maymunumsu bedenlerde ve o ilkel beyinlerde yaşayabilecek? O bedenlere nasıl uyum sağlayacak? Kardec'ten beri biliyoruz ki spiritüalizm yasasına göre reenkarnasyon sadece ileri doğru olur. Yani denir ki insanlık aşamasına gelmiş bir varlık, ne olursa olsun daha geri bir bedene bedenlenmez. "Hint'teki tenasüh inançlarından farkı da budur spiritüalizmin" denir. Şimdi, dünyanın son devrindeki insan bedeninde yaşayabilen bir varlık, nasıl olur da (yeni) dünya devrinin ilk aşamalarındaki maymunumsu bedenlere bağlanabilir? Bu Hint'teki tenasüh inancını andırmaz mı bir açıdan?
5) Ruhselman'ın eski kitaplarındaki bazı bilimsel hatalar
Bedri Ruhselman, 1946'da yayınlanan ilk kitabı "Ruh Ve Kainat" ta (Yani "İlahi Nizam ve Kainat" kitabından yaklaşık 13 yıl önce yazılan ilk kitabı) özet olarak şunları söylüyor. Daha doğrusu kitapta aktardığı, "üstad ruhlar"dan aldığı bazı bilgiler şöyle:
Kitaptaki iddia: Üstadlarımız, hava basıncının güneşten uzaklaştıkça hafiflediğini söylüyor
1940'lı yıllarda böyle sanılıyordu ancak artık bu işin böyle olmadığını ve bu genellemenin asla yapılamayacağını, doğru olmadığını biliyoruz.
Kitaptaki iddia: Jüpiterdeki basınç dünyaya kıyasla daha hafiftir ve Jupiter'in 10 tane uydusu vardır.
Ruhlardan gelen ve 1940'lı yıllardaki astronomik bilgileri yansıtan bu bilgiler de yanlıştır. Jupiter'deki hava basıncı (Atmospheric pressure) 10 bar iken dünyada bu oran 1 bar dır. Ayrıca Jupiter'deki yer çekimi gücü, dünyadakinden 2.5 kat daha fazladır. 1940'lı yıllardaki genel görüş, güneşten uzaklaştıkça gezegenlerdeki hava basıncı azalır"şeklindeydi ve "üstat" ruhlardan gelen bu bilgiler de o dönemki görüşleri yansıtmıştır. Jupiter'in 10 tane değil keşfedilen 67 tane uydusu vardır. Tabi 1979'da fırlatılan Voyager uzay aracından önce, 1940'lı yıllarda, Jupiter'in 10 tane uydusu var sanılıyordu. Ruhlardan gelen bilgiler de tabi ona göre oldu.
Kitaptaki iddia: Satürn'ün dokuz tane uydusu vardır.
Satürn'ün 9 değil keşfedilen 62 tane uydusu vardır. Ancak 1980'li yıllarda gönderilen Voyager araçlarından önce gerçekten de sadece 9 uydusu olduğu düşünülüyordu.
Kitaptaki iddia: Dünyadaki 100 kiloluk bir nesne Uranüs'te 1 kilodur. Dünyada 1000 kilo gelen bir şey Neptün'de 2 kilodur
Uranüs'ün yerçekimi, hava basıncı ve daha pek çok etmen işin içine katıldığında, günümüzdeki astronomi bilgileriyle, biliyoruz ki dünyada 100 kiloluk bir cisim Uranüs'te bir kilo değil yaklaşık 89 kilo gelir. (%89). Dolayısıyla hiç de üstat ruhun iddia ettiği gibi kayda değer bir fark yoktur.
http://www.universetoday.com/18962/mass-of-uranus/
Dünyada 1000 kilo gelen bir cisim ise Neptün'de daha fazla 1140 kilo gelir. Yani üstat "ruh"un dediğinin tam tersi, çok daha az değil daha fazla. (1 kg değil 1140 kg):
http://www.universetoday.com/21639/gravity-on-neptune/
Kitaptaki iddia: Üstad, astronomların bilgilerini düzeltiyor bazı konularda
Verilen bilgiler, günümüz astronomi bilgilerine göre yanlış olup 1940'lı yıllardaki astronomi bilgilerini yansıtmaktadır.
Kitaptaki iddia: Ayın görünen ve görünmeyen tarafında 100 -120 derece ve bazen daha da fazla sıcaklık farkı var.
"Üstat" ruhlardan gelen bu bilgi de yanlıştır. Gerçekten de kitabın yayınlandığı 1940'lı yıllarda, ayın bir yüzü dünyaya hiçbir zaman görünmediği için, "Ayın karanlık tarafı" şeklinde adlandırılıyordu ve insanlarda güneş ışığını hiç almadığı şeklinde bir algı oluşuyordu. Bu algı 1959 yılında Sovyet Luna 3 aracı tarafından "karanlık" denilen yüzün fotoğrafı çekilene kadar sürdü.
https://en.wikipedia.org/wiki/Far_side_of_the_Moon#Definition
Günümüzde biliniyor ki, ayın bize görünen tarafı da bize görünmeyen tarafı da ortalama aynı miktarda güneş ışığı almaktadır ve bu nedenle iki taraf arasında "100-120 ve bazen daha fazla" şeklinde sıcaklık farkı yoktur.
Şimdi, ister istemez insanın aklına şu sorular geliyor: Eğer bu üstat ruhlar daha güneş sistemimizi çözemediyse ve ancak 1940'lı 50'li yıllardaki astronomi bilgilerine sahipseler ve verdikleri çeşitli bilgiler günümüzdeki modern astronomi bilgilerinin zıttıysa yani 1940'lı yıllardan kalmışsa, bu ruhlara evrensel konularda nasıl güvenebiliriz? Ancak objektif olmak adına, şunu da söyleyeyim, Ruhselman "Ruh Ve Kainat"ta "belki ileride bu bilgiler düzeltilebilir" şeklinde bir yorumda da bulunuyor. Yani bunları "nihai / kesin bilgi" olarak sunmuyor eski kitabında.
Şu nokta da önemlidir: Ruhselman'ın "Ruh ve Kainat" (1946) isimli kitabındaki pek çok bilgi, 13 yıl sonra derlediği "İlahi Nizam ve Kainat" kitabındaki bilgilerle örtüşse de bazı açıklanması çok zor çelişkiler de vardır. Örneğin Ruh ve Kainat kitabına göre, daha doğrusu o kitaptaki "üstad ruh"a göre Mars'ta ve Ay'da dünyadakinden daha gelişmiş / daha tekamül etmiş varlıklar hatta "insanlar" bulunmaktadır! Kitap, üstad ruhun açıklamalarını tırnak içine alıp özet olarak şu iddialarda bulunur:
Ruh ve Kainat'taki iddia: Mars'ta, dünyadaki insana benzer insanlar yaşar ve oradaki insanlar dünyadakilerden biraz daha ileridirler. Onların altıncı duyuları vardır mesela, bu şekilde birbirleriyle uzaktan görüşebilirler"
Not: İlahi Nizam ve Kainat kitabını aşağıdaki linkten online olarak okuyabilirsiniz:
http://www.ilahinizamvekainat.com/index.php
Ancak yine de bu kitabı fiziksel olarak satın almanızı ve altını çizerek, yanlarına notlar alarak defalarca, tekrar tekrar okuyarak çalışmanızı öneririm.
OZAN
İletişim: mistikfelsefe@gmail.com
NOT: Bu yazı ve diğer tüm yazılar bana aittir ve hakları saklıdır. Kaynak göstermeden herhangi bir yazımı kopyalamayınız!
5) Ruhselman'ın eski kitaplarındaki bazı bilimsel hatalar
Bedri Ruhselman, 1946'da yayınlanan ilk kitabı "Ruh Ve Kainat" ta (Yani "İlahi Nizam ve Kainat" kitabından yaklaşık 13 yıl önce yazılan ilk kitabı) özet olarak şunları söylüyor. Daha doğrusu kitapta aktardığı, "üstad ruhlar"dan aldığı bazı bilgiler şöyle:
Kitaptaki iddia: Üstadlarımız, hava basıncının güneşten uzaklaştıkça hafiflediğini söylüyor
1940'lı yıllarda böyle sanılıyordu ancak artık bu işin böyle olmadığını ve bu genellemenin asla yapılamayacağını, doğru olmadığını biliyoruz.
Kitaptaki iddia: Jüpiterdeki basınç dünyaya kıyasla daha hafiftir ve Jupiter'in 10 tane uydusu vardır.
Ruhlardan gelen ve 1940'lı yıllardaki astronomik bilgileri yansıtan bu bilgiler de yanlıştır. Jupiter'deki hava basıncı (Atmospheric pressure) 10 bar iken dünyada bu oran 1 bar dır. Ayrıca Jupiter'deki yer çekimi gücü, dünyadakinden 2.5 kat daha fazladır. 1940'lı yıllardaki genel görüş, güneşten uzaklaştıkça gezegenlerdeki hava basıncı azalır"şeklindeydi ve "üstat" ruhlardan gelen bu bilgiler de o dönemki görüşleri yansıtmıştır. Jupiter'in 10 tane değil keşfedilen 67 tane uydusu vardır. Tabi 1979'da fırlatılan Voyager uzay aracından önce, 1940'lı yıllarda, Jupiter'in 10 tane uydusu var sanılıyordu. Ruhlardan gelen bilgiler de tabi ona göre oldu.
Kitaptaki iddia: Satürn'ün dokuz tane uydusu vardır.
Satürn'ün 9 değil keşfedilen 62 tane uydusu vardır. Ancak 1980'li yıllarda gönderilen Voyager araçlarından önce gerçekten de sadece 9 uydusu olduğu düşünülüyordu.
Kitaptaki iddia: Dünyadaki 100 kiloluk bir nesne Uranüs'te 1 kilodur. Dünyada 1000 kilo gelen bir şey Neptün'de 2 kilodur
Uranüs'ün yerçekimi, hava basıncı ve daha pek çok etmen işin içine katıldığında, günümüzdeki astronomi bilgileriyle, biliyoruz ki dünyada 100 kiloluk bir cisim Uranüs'te bir kilo değil yaklaşık 89 kilo gelir. (%89). Dolayısıyla hiç de üstat ruhun iddia ettiği gibi kayda değer bir fark yoktur.
http://www.universetoday.com/18962/mass-of-uranus/
Dünyada 1000 kilo gelen bir cisim ise Neptün'de daha fazla 1140 kilo gelir. Yani üstat "ruh"un dediğinin tam tersi, çok daha az değil daha fazla. (1 kg değil 1140 kg):
http://www.universetoday.com/21639/gravity-on-neptune/
Kitaptaki iddia: Üstad, astronomların bilgilerini düzeltiyor bazı konularda
Verilen bilgiler, günümüz astronomi bilgilerine göre yanlış olup 1940'lı yıllardaki astronomi bilgilerini yansıtmaktadır.
Kitaptaki iddia: Ayın görünen ve görünmeyen tarafında 100 -120 derece ve bazen daha da fazla sıcaklık farkı var.
"Üstat" ruhlardan gelen bu bilgi de yanlıştır. Gerçekten de kitabın yayınlandığı 1940'lı yıllarda, ayın bir yüzü dünyaya hiçbir zaman görünmediği için, "Ayın karanlık tarafı" şeklinde adlandırılıyordu ve insanlarda güneş ışığını hiç almadığı şeklinde bir algı oluşuyordu. Bu algı 1959 yılında Sovyet Luna 3 aracı tarafından "karanlık" denilen yüzün fotoğrafı çekilene kadar sürdü.
https://en.wikipedia.org/wiki/Far_side_of_the_Moon#Definition
Günümüzde biliniyor ki, ayın bize görünen tarafı da bize görünmeyen tarafı da ortalama aynı miktarda güneş ışığı almaktadır ve bu nedenle iki taraf arasında "100-120 ve bazen daha fazla" şeklinde sıcaklık farkı yoktur.
Şimdi, ister istemez insanın aklına şu sorular geliyor: Eğer bu üstat ruhlar daha güneş sistemimizi çözemediyse ve ancak 1940'lı 50'li yıllardaki astronomi bilgilerine sahipseler ve verdikleri çeşitli bilgiler günümüzdeki modern astronomi bilgilerinin zıttıysa yani 1940'lı yıllardan kalmışsa, bu ruhlara evrensel konularda nasıl güvenebiliriz? Ancak objektif olmak adına, şunu da söyleyeyim, Ruhselman "Ruh Ve Kainat"ta "belki ileride bu bilgiler düzeltilebilir" şeklinde bir yorumda da bulunuyor. Yani bunları "nihai / kesin bilgi" olarak sunmuyor eski kitabında.
Şu nokta da önemlidir: Ruhselman'ın "Ruh ve Kainat" (1946) isimli kitabındaki pek çok bilgi, 13 yıl sonra derlediği "İlahi Nizam ve Kainat" kitabındaki bilgilerle örtüşse de bazı açıklanması çok zor çelişkiler de vardır. Örneğin Ruh ve Kainat kitabına göre, daha doğrusu o kitaptaki "üstad ruh"a göre Mars'ta ve Ay'da dünyadakinden daha gelişmiş / daha tekamül etmiş varlıklar hatta "insanlar" bulunmaktadır! Kitap, üstad ruhun açıklamalarını tırnak içine alıp özet olarak şu iddialarda bulunur:
Ruh ve Kainat'taki iddia: Mars'ta, dünyadaki insana benzer insanlar yaşar ve oradaki insanlar dünyadakilerden biraz daha ileridirler. Onların altıncı duyuları vardır mesela, bu şekilde birbirleriyle uzaktan görüşebilirler"
Ruhselman, üstad ruhtan aktardığı bu kanal bilgisinden sonra kitabında özetle şöyle söyler:
Ruh ve Kainat'taki iddia: Mars'ta doğa şartları dünyadakine kıyasla daha gelişmiştir bu da orada dünyadakinden daha tekamül etmiş varlıkların yaşamasına imkan vermiştir.
Ancak bu söylenenler, "İlahi Nizam ve Kainat" kitabında yazılanlarla tamamen çelişiyor. İlahi Nizam ve Kainat kitabı açıkça güneş sistemimizin en tekamül etmiş gezegeninin Dünya olduğunu söyler ve Mars'ta ya da başka bir gezegende bırakalım dünyadakinden daha gelişmiş varlıkların bulunmasını, dünyadaki kadar dahi gelişmiş / tekamül etmiş varlıkların asla olmadığını açıkça ifade eder. Bu noktada ruhçulardan şöyle bir itiraz gelir:
"İlahi Nizam ve Kainat kitabından önceki kitapların realitesi geçmiştir. Zaten bu nedenle Ruhselman, önceki kitaplarının tekrar basılmasını istememiştir. İlahi Nizam ve Kainat kitabı son sözdür bu konuda"
Ne var ki bu klasik yanıtın sorunu çözdüğünü söyleyemeyiz çünkü Ruh ve Kainat kitabındaki çelişkili bilgiler, Ruhselman'ın kişisel görüşlerinden kaynaklanmıyor. Kitap açıkça bu bilgilerin üstad ruhtan geldiğini ifade ediyor hatta bu bilgileri tırnak içinde veriyor. Yani iki kitap arasındaki 13 yıllık kısa bir sürede "üstad ruh"ların da mı realitesi değişti de eski bilgiler yenileriyle tamamen çelişkili hale geldi? Eğer Ruhselman'ın üstad ruhlar dediği varlıklar kendi güneş sistemimiz konusunda dahi tamamen yanlış bilgiler verebiliyorlarsa Ruhselman'ın diğer celselerine, mesela "önder planı" bilgilerine nasıl güveneceğiz? Ya seviyesi "Önder Planı"ndaki varlıklardan yani bizim evrenimizin ünitesinden çok daha yukarıda olan ve İNK kitabında yazılanlardan bambaşka şeyler söyleyen kanal bilgileri günümüzde mevcutsa ve bunlar tıpkı Ruh Ve Kainat üstad ruhlarının Önder planı varlıklarıyla çelişen şeyler söylemesi gibi farklı şeyler söylüyorlarsa? Mesela ya Vahdeti Vücud'u savunuyorlarsa? Ya bunların "realitesi" İlahi Nizam ve Kainat kitabını da aşmışsa? Bundan nasıl emin olacağız?
6) "İlahi Nizam ve Kainat" kitabındaki mucizevi bilgiler
Öte yandan kitapta, doğaüstü kabul etmekten başka henüz bir açıklamasını bulamadığım bilgiler de var. Gerçekten de "İlahi Nizam ve kainat" kitabı, içinde son derece mantıklı ve vizyon genişletici çıkarımlar olmasının yanında geçmişe yönelik insanı epey şaşırtan, hatta "mucizevi" denilebilecek, bilgilerin de bulunduğunu düşündüğüm bir kitap. İşte bunlardan sadece bir örnek:
Bilindiği gibi, Mu kıtası hakkında (tekrar hatırlatayım, modern jeoloji kabul etmez Mu kıtasını) en çok yazıp çizen şahıs James Churchward idi ve kendisi kitaplarında Mu'nun batış tarihi olarak "yaklaşık 12 bin yıl" öncesini verirdi. (Bu bilgi için bkz. James Churchward, "The Sacred Symbols of Mu", sayfa 75) "İlahi Nizam ve Kainat" eserinde ise Mu'nun batış tarihi olarak 70 bin yıl öncesi veriliyor. (google kitaplardan ve eski arşivlerden araştırabildiğim kadarıyla ruhselman'dan önce mu'nun batış tarihi konusunda 70 bin yıl önce gibi bir rakam dile getiren hiç yok, varsa yorumlarda belirtin lütfen) İNK kitabına göre işte 70 bin yıl öncesi, dediğim gibi bir dünya devrinin bittiği, dünyanın tabiri yerindeyse "resetlendiği" ve içindeki insanların pek çoğunun, çok ekstrem doğal afetlerle toplu halde öldüğü ("kıyamet", "nuh tufanı") tarih. Geriye kalan çok az sayıda insan ile yeni bir "devir" başlamıştı 70 bin yıl önce. (kitaba göre işte bu yeni başlayan devir de, tıpkı 70 bin yıl öncesinde olduğu gibi, 2060'lı yıllarda bitecek) kitaptaki bilgiler bu. Buraya kadar tamam. Geçen ay yabancı haber sitelerinde çok ilgimi çeken bir şey gördüm: 2005 yılında başlatılan çok kapsamlı bir genetik çalışmanın sonucu, "American Journal of Human Genetics"te yayınlanıyor. Araştırmanın sonucu şu: insan soyu 70 bin yıl önce "neredeyse" tükenmiş! Bunun da büyük ihtimalle ekstrem doğal afetlerle olduğu yazılmış, insan soylarının büyük ihtimalle bir araya gelerek yeniden çoğalmaya başladıklarından bahsedilmiş!
Link:
http://www.foxnews.com/story/2008/04/25/study-humans-almost-became-extinct-70000-years-ago.html
Bu bilimsel araştırmanın sonucu beni gerçekten etkiledi ve araştırmanın sonucunun "ilahi nizam ve kainat" kitabında yazılanlarla (hem tarih olarak hem de olaylar ve insan nüfusu olarak) bu kadar örtüşmesi "tesadüf" sınırlarını bence çok aşıyordu. Başlarda "Ruhselman bunu yazarken bir yerlerden kesin esinlenmiştir" diye düşünüp hemen işe koyuldum: yabancı eski gazetelerde ve 1959 öncesi yazılan kitaplarda, yapabildiğim kadar, araştırma yaptım, 1959 yılı öncesi yazılan makalelerde, yapabildiğim kadar, günlerce arama yaptım, hatta ruhselman iyi fransızca biliyor diye, "belki fransızca bir kaynakta görmüştür böyle bir tarih" diye ilgili ifadenin fransızcasını da yazıp aramalar yaptım, ancak bir türlü "70 bin yıl öncesinde, insanların çok çok az sayıda kaldığı" ile ilgili, hatta içinde "70 bin yıl önce"sine tarihlenen önemli bir olaya atıf yapan bir yazıya, kitaba, makaleye ya da bilgiye de ulaşamadım. (var olduğu konusunda bir bilgisi olan varsa yorumlara yazsın lütfen) peki Ruhselman nereden almıştı bu bilgiyi? Bence en "skeptic" / şüpheci insanı bile şaşırtabilen kavramlara ve çeşitli bilgilere sahip İlahi Nizam ve Kainat.
7) İlahi Nizam ve Kainat kitabı çok üst plandaki ruhlardan gelen bilgilerden mi ibarettir?
İlahi Nizam ve Kainat kitabı, sanıldığı gibi tümüyle üst plandan ya da üstad varlıklardan gelen bilgilerle yazılmış bir eser değildir. İçeriğinin önemli bir kısmı, Bedri Ruhselman'ın spiritüalizm fikirlerine ve sistematiğine dayanır. Dolayısıyla Ruhselman'ın kişisel kanaatlerinin de eserin oluşmasında önemli katkıları olduğunu inkar edemeyiz. Örneğin, özellikle "Ruh ve Kainat" ve "Allah" kitaplarından biliyoruz ki kendisi tasavvuftan pek hoşlanmıyor, vahdeti vücud görüşünden ise nefret ediyor, kendi mantık yürütmelerinde ve spiritüalizm sistematiğinde bu görüşleri hiçbir yere oturtamadığına şahit oluyoruz bu eserlerinde. Durum böyle olunca İNK kitabının oluşturulması aşamasında örneğin "ünite birliği" olarak nitelenen en üstün plandan, Önder planından, gelen vahdeti vücud bilgilerine çok kızıyor ve bu bilgileri veren medyuma oldukça sinirleniyor, "iyi nakledemiyorsunuz!" diyor, daha sonra ise bu bilgileri kendi sistematiğine oturtmaya çalışıp ("sindirip") "yorumluyor" (Belki de Vahdeti Vücud bilgilerini kendi sistematiğine göre yorumlayıp "Ünite Birliği" kavramına dönüştürüyor.) Bu konudaki aktarımı internette pek çok yerde bulabileceğimiz gibi, Türkiye'deki ruhçuluk tarihi konusunda yazılan en ayrıntılı eserlerden biri olan, pek çok kaynağa dayandırılarak yazılan, içinde güzel anekdotlar da barındıran, Ata Nirun'un "Ruhlar" isimli kitabında da görebiliyoruz. ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 118)
Ayrıca o yıllarda kendisinin medyumu olarak aktarım yapmış çeşitli kişilere göre Ruhselman, üstad varlıklardan hoşuna gitmeyen bilgiler aldığında kızar, bu bilgileri dikkate almaz hatta yırtıp atardı! Bazı tebligatların hoşuna gitmeyen çoğu kısımlarını çıkarır, bazı kısımları da yorumlamak mecburiyetinde kalırdı! (Yukarıda Vahdeti Vücud konusunda olduğu gibi) Bununla ilgili geniş anlatımı da aynı kitaptan okuyabiliriz ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 147)
Yine aynı kitapta okuduğumuza göre, Ruhselman'ın yaşıtları tarafından söylenenlerden biri de şudur: Ruhselman, kendi spiritüalizm sistematiğine uygun mesajları alabilmek için ruhları adeta yönlendirir, örneğin istemediği bir cevap aldığında (Vahdeti Vücud gibi) soruları başka türlü sorar, nazik bir dille medyumu / varlığı / ruhu bir şekilde ikna edip, yönlendirmeler yaparak kendi fikirlerini adeta ruhlara onaylatırdı. ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 141)
Sonuç
Artık yazıyı toparlayayım: Sonuç olarak, tekrarlamak gerekirse, genel anlamıyla ruhçuluk insana yeni bakış açıları kazandırabilir. "İlahi Nizam ve Kainat" kitabı da gayet güzel, insanın ufkunu açıcı bilgilere sahip, gayet gelişmiş bilgileri barındıran, benzerlerinin çok ötesinde bir kitaptır. Kitaplığımda her zaman en baş köşede tutacağım, bana çok şey katmış bir eserdir İlahi Nizam ve Kainat. Gerçekten de kitabın içindeki çeşitli öğretileri hayatımızda uygulamaya koyabilirsek daha huzurlu, diğer insanlara karşı daha duyarlı ve sevgi dolu bir insan durumuna gelme isteğimiz artabilir, hayatın fırtınaları karşısında da daha dayanıklı bir insan olabiliriz.
Ruh ve Kainat'taki iddia: Mars'ta doğa şartları dünyadakine kıyasla daha gelişmiştir bu da orada dünyadakinden daha tekamül etmiş varlıkların yaşamasına imkan vermiştir.
Ancak bu söylenenler, "İlahi Nizam ve Kainat" kitabında yazılanlarla tamamen çelişiyor. İlahi Nizam ve Kainat kitabı açıkça güneş sistemimizin en tekamül etmiş gezegeninin Dünya olduğunu söyler ve Mars'ta ya da başka bir gezegende bırakalım dünyadakinden daha gelişmiş varlıkların bulunmasını, dünyadaki kadar dahi gelişmiş / tekamül etmiş varlıkların asla olmadığını açıkça ifade eder. Bu noktada ruhçulardan şöyle bir itiraz gelir:
"İlahi Nizam ve Kainat kitabından önceki kitapların realitesi geçmiştir. Zaten bu nedenle Ruhselman, önceki kitaplarının tekrar basılmasını istememiştir. İlahi Nizam ve Kainat kitabı son sözdür bu konuda"
Ne var ki bu klasik yanıtın sorunu çözdüğünü söyleyemeyiz çünkü Ruh ve Kainat kitabındaki çelişkili bilgiler, Ruhselman'ın kişisel görüşlerinden kaynaklanmıyor. Kitap açıkça bu bilgilerin üstad ruhtan geldiğini ifade ediyor hatta bu bilgileri tırnak içinde veriyor. Yani iki kitap arasındaki 13 yıllık kısa bir sürede "üstad ruh"ların da mı realitesi değişti de eski bilgiler yenileriyle tamamen çelişkili hale geldi? Eğer Ruhselman'ın üstad ruhlar dediği varlıklar kendi güneş sistemimiz konusunda dahi tamamen yanlış bilgiler verebiliyorlarsa Ruhselman'ın diğer celselerine, mesela "önder planı" bilgilerine nasıl güveneceğiz? Ya seviyesi "Önder Planı"ndaki varlıklardan yani bizim evrenimizin ünitesinden çok daha yukarıda olan ve İNK kitabında yazılanlardan bambaşka şeyler söyleyen kanal bilgileri günümüzde mevcutsa ve bunlar tıpkı Ruh Ve Kainat üstad ruhlarının Önder planı varlıklarıyla çelişen şeyler söylemesi gibi farklı şeyler söylüyorlarsa? Mesela ya Vahdeti Vücud'u savunuyorlarsa? Ya bunların "realitesi" İlahi Nizam ve Kainat kitabını da aşmışsa? Bundan nasıl emin olacağız?
6) "İlahi Nizam ve Kainat" kitabındaki mucizevi bilgiler
Öte yandan kitapta, doğaüstü kabul etmekten başka henüz bir açıklamasını bulamadığım bilgiler de var. Gerçekten de "İlahi Nizam ve kainat" kitabı, içinde son derece mantıklı ve vizyon genişletici çıkarımlar olmasının yanında geçmişe yönelik insanı epey şaşırtan, hatta "mucizevi" denilebilecek, bilgilerin de bulunduğunu düşündüğüm bir kitap. İşte bunlardan sadece bir örnek:
Bilindiği gibi, Mu kıtası hakkında (tekrar hatırlatayım, modern jeoloji kabul etmez Mu kıtasını) en çok yazıp çizen şahıs James Churchward idi ve kendisi kitaplarında Mu'nun batış tarihi olarak "yaklaşık 12 bin yıl" öncesini verirdi. (Bu bilgi için bkz. James Churchward, "The Sacred Symbols of Mu", sayfa 75) "İlahi Nizam ve Kainat" eserinde ise Mu'nun batış tarihi olarak 70 bin yıl öncesi veriliyor. (google kitaplardan ve eski arşivlerden araştırabildiğim kadarıyla ruhselman'dan önce mu'nun batış tarihi konusunda 70 bin yıl önce gibi bir rakam dile getiren hiç yok, varsa yorumlarda belirtin lütfen) İNK kitabına göre işte 70 bin yıl öncesi, dediğim gibi bir dünya devrinin bittiği, dünyanın tabiri yerindeyse "resetlendiği" ve içindeki insanların pek çoğunun, çok ekstrem doğal afetlerle toplu halde öldüğü ("kıyamet", "nuh tufanı") tarih. Geriye kalan çok az sayıda insan ile yeni bir "devir" başlamıştı 70 bin yıl önce. (kitaba göre işte bu yeni başlayan devir de, tıpkı 70 bin yıl öncesinde olduğu gibi, 2060'lı yıllarda bitecek) kitaptaki bilgiler bu. Buraya kadar tamam. Geçen ay yabancı haber sitelerinde çok ilgimi çeken bir şey gördüm: 2005 yılında başlatılan çok kapsamlı bir genetik çalışmanın sonucu, "American Journal of Human Genetics"te yayınlanıyor. Araştırmanın sonucu şu: insan soyu 70 bin yıl önce "neredeyse" tükenmiş! Bunun da büyük ihtimalle ekstrem doğal afetlerle olduğu yazılmış, insan soylarının büyük ihtimalle bir araya gelerek yeniden çoğalmaya başladıklarından bahsedilmiş!
Link:
http://www.foxnews.com/story/2008/04/25/study-humans-almost-became-extinct-70000-years-ago.html
Bu bilimsel araştırmanın sonucu beni gerçekten etkiledi ve araştırmanın sonucunun "ilahi nizam ve kainat" kitabında yazılanlarla (hem tarih olarak hem de olaylar ve insan nüfusu olarak) bu kadar örtüşmesi "tesadüf" sınırlarını bence çok aşıyordu. Başlarda "Ruhselman bunu yazarken bir yerlerden kesin esinlenmiştir" diye düşünüp hemen işe koyuldum: yabancı eski gazetelerde ve 1959 öncesi yazılan kitaplarda, yapabildiğim kadar, araştırma yaptım, 1959 yılı öncesi yazılan makalelerde, yapabildiğim kadar, günlerce arama yaptım, hatta ruhselman iyi fransızca biliyor diye, "belki fransızca bir kaynakta görmüştür böyle bir tarih" diye ilgili ifadenin fransızcasını da yazıp aramalar yaptım, ancak bir türlü "70 bin yıl öncesinde, insanların çok çok az sayıda kaldığı" ile ilgili, hatta içinde "70 bin yıl önce"sine tarihlenen önemli bir olaya atıf yapan bir yazıya, kitaba, makaleye ya da bilgiye de ulaşamadım. (var olduğu konusunda bir bilgisi olan varsa yorumlara yazsın lütfen) peki Ruhselman nereden almıştı bu bilgiyi? Bence en "skeptic" / şüpheci insanı bile şaşırtabilen kavramlara ve çeşitli bilgilere sahip İlahi Nizam ve Kainat.
7) İlahi Nizam ve Kainat kitabı çok üst plandaki ruhlardan gelen bilgilerden mi ibarettir?
İlahi Nizam ve Kainat kitabı, sanıldığı gibi tümüyle üst plandan ya da üstad varlıklardan gelen bilgilerle yazılmış bir eser değildir. İçeriğinin önemli bir kısmı, Bedri Ruhselman'ın spiritüalizm fikirlerine ve sistematiğine dayanır. Dolayısıyla Ruhselman'ın kişisel kanaatlerinin de eserin oluşmasında önemli katkıları olduğunu inkar edemeyiz. Örneğin, özellikle "Ruh ve Kainat" ve "Allah" kitaplarından biliyoruz ki kendisi tasavvuftan pek hoşlanmıyor, vahdeti vücud görüşünden ise nefret ediyor, kendi mantık yürütmelerinde ve spiritüalizm sistematiğinde bu görüşleri hiçbir yere oturtamadığına şahit oluyoruz bu eserlerinde. Durum böyle olunca İNK kitabının oluşturulması aşamasında örneğin "ünite birliği" olarak nitelenen en üstün plandan, Önder planından, gelen vahdeti vücud bilgilerine çok kızıyor ve bu bilgileri veren medyuma oldukça sinirleniyor, "iyi nakledemiyorsunuz!" diyor, daha sonra ise bu bilgileri kendi sistematiğine oturtmaya çalışıp ("sindirip") "yorumluyor" (Belki de Vahdeti Vücud bilgilerini kendi sistematiğine göre yorumlayıp "Ünite Birliği" kavramına dönüştürüyor.) Bu konudaki aktarımı internette pek çok yerde bulabileceğimiz gibi, Türkiye'deki ruhçuluk tarihi konusunda yazılan en ayrıntılı eserlerden biri olan, pek çok kaynağa dayandırılarak yazılan, içinde güzel anekdotlar da barındıran, Ata Nirun'un "Ruhlar" isimli kitabında da görebiliyoruz. ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 118)
Ayrıca o yıllarda kendisinin medyumu olarak aktarım yapmış çeşitli kişilere göre Ruhselman, üstad varlıklardan hoşuna gitmeyen bilgiler aldığında kızar, bu bilgileri dikkate almaz hatta yırtıp atardı! Bazı tebligatların hoşuna gitmeyen çoğu kısımlarını çıkarır, bazı kısımları da yorumlamak mecburiyetinde kalırdı! (Yukarıda Vahdeti Vücud konusunda olduğu gibi) Bununla ilgili geniş anlatımı da aynı kitaptan okuyabiliriz ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 147)
Yine aynı kitapta okuduğumuza göre, Ruhselman'ın yaşıtları tarafından söylenenlerden biri de şudur: Ruhselman, kendi spiritüalizm sistematiğine uygun mesajları alabilmek için ruhları adeta yönlendirir, örneğin istemediği bir cevap aldığında (Vahdeti Vücud gibi) soruları başka türlü sorar, nazik bir dille medyumu / varlığı / ruhu bir şekilde ikna edip, yönlendirmeler yaparak kendi fikirlerini adeta ruhlara onaylatırdı. ("Ruhlar", Ata Nirun, sf. 141)
Sonuç
Artık yazıyı toparlayayım: Sonuç olarak, tekrarlamak gerekirse, genel anlamıyla ruhçuluk insana yeni bakış açıları kazandırabilir. "İlahi Nizam ve Kainat" kitabı da gayet güzel, insanın ufkunu açıcı bilgilere sahip, gayet gelişmiş bilgileri barındıran, benzerlerinin çok ötesinde bir kitaptır. Kitaplığımda her zaman en baş köşede tutacağım, bana çok şey katmış bir eserdir İlahi Nizam ve Kainat. Gerçekten de kitabın içindeki çeşitli öğretileri hayatımızda uygulamaya koyabilirsek daha huzurlu, diğer insanlara karşı daha duyarlı ve sevgi dolu bir insan durumuna gelme isteğimiz artabilir, hayatın fırtınaları karşısında da daha dayanıklı bir insan olabiliriz.
Bugüne kadar, gerçekten de pek çok "kanal bilgisi" eseri okudum. En azından İngilizce olarak ulaşabildiğim "kanal bilgisi" eserlerinin çoğunu okuduğumu samimiyetle söyleyebilirim. İster istemez, bütün bu eserlerle İlahi Nizam ve Kainat kitabını karşılaştırıyorum zihnimde ve İNK'yı bütün diğer "kanal bilgisi" eserlerinden ayrı tutuyorum. Peki neden? Pek çok "kanal bilgisi" eserinde benzeri konular işleniyor ama açıkçası çoğu konuda hiçbirinde, İlahi Nizam ve Kainat kitabındaki kadar geniş ve derin bir vizyon / kapsam göremediğimi söylemeliyim. Tabi ki kuru kuru geçmeyip bu konuda da örnek vereceğim.
Örneğin dünyadaki yaşam niçin bu şekilde? Mesela tüm dünyada, tüm milletlerde ve tüm zamanlarda hep çok önemli olan "aile" kavramı neden var? Neye hizmet ediyor? Asıl amacı ne? Aynı şekilde toplumlar, milletler, çeşitli yönetimler? Neden böyle, neden bu şekilde? Niçin varlar ve neye hizmet ediyorlar? Annelik kavramı neden önemli? Sadece insanlarda değil çoğu canlıda niçin bu şekilde ve bu kavram tam olarak neye hizmet ediyor nihai açıdan, "en üst perde"den bakınca? İşte başka hiçbir kanal bilgisi kitabında İNK'daki kadar güzel ve tatmin edici açıklamalar bulamadım bu konularda. Peki örneğin ölüm niçin var? Uyku neden var? Bunlar tam olarak neye, nasıl hizmet ediyorlar? Neredeyse tüm kanal bilgisi eserlerinde çok ilkel "Ruh dinleniyor işte" tarzında ya da benzer frekansta açıklamalar varken İNK o kadar derin, anlamlı ve "tam isabet" açıklıyor ki saygıdan önünde eğilesiniz geliyor. Daha önce de bahsettiğim "kötülük sorunu" konusunda da İNK eşsiz diyebilirim. Açıklamaları gerçekten tatmin ediyor ve özünüzde, derinlerde bir yerde "evet gerçekten de böyle" diyorsunuz. Kısacası hayatı İNK kadar güzel ve mantıklı açıklayan başka bir "kanal bilgisi" eserine denk gelmedim henüz. Ama koskoca bir istisna var. Yukarıda da azıcık bahsetmiştim. İşte benim için çok önemli olan bu olgu yüzünden İNK "mükemmel" olmanın kapısından dönüyor.
Her şey, en harika şekilde açıklanıyor da ne yazık ki asıl büyük soru açıklanmıyor İlahi Nizam ve Kainat'ta. Ruhların niçin yaratıldığı ile ilgili en ufak bir ipucu ya da sezgimizi harekete geçirecek bir bilgi yok. Tamam, evrenler ruhlara hizmet etmek için daha doğrusu onların tekamül ihtiyaçları için varlar / yaratıldılar ancak ya ruhlar? Neden varlar, niçin yaratıldılar ya da oluştular ve neden tekamüle muhtaç, çok cahil / ilkel bir şekilde yaratıldılar? Büyük resim nedir? Tanrı dediğimiz o aklımızın alamayacağı ilkenin amacı ne olabilir? Yani asıl büyük sorunun yanıtı yok. Hayatın nihai anlamıyla ilgili, "en üst nokta"nın yanıtı yok. İşte diğer çoğu kanal bilgisi eserinde, bence son derece tatmin edici şekilde, felsefi olarak ve çok güçlü sembollerle açıklanan bu sorunun yanıtı İNK'da yok. Sadece bu konuda İNK, diğer kanal bilgisi eserlerinin çok gerisinde kalıyor ne yazık ki. Belki de bu dünya hayatında asla ama asla sezgi sahibi dahi olamayacağımız bir konudur bu ya da ne bileyim, belki de ünite birliğine ulaşınca yahut bambaşka evrenlerde tekamül edeceğimiz zaman sezgi sahibi olabileceğimiz bir şeydir ve bu nedenle kitapta hiçbir ipucu dahi verilmemiştir. Ama ben bu konuda da İNK'dan bir şeyler okumayı çok ama çok isterdim doğrusu.
İlahi Nizam ve Kainat, kesinlikle herkesin okuması gereken bir kitap. İncelenmeyi hak eden bir eser.
Not: İlahi Nizam ve Kainat kitabını aşağıdaki linkten online olarak okuyabilirsiniz:
http://www.ilahinizamvekainat.com/index.php
Ancak yine de bu kitabı fiziksel olarak satın almanızı ve altını çizerek, yanlarına notlar alarak defalarca, tekrar tekrar okuyarak çalışmanızı öneririm.
OZAN
İletişim: mistikfelsefe@gmail.com
NOT: Bu yazı ve diğer tüm yazılar bana aittir ve hakları saklıdır. Kaynak göstermeden herhangi bir yazımı kopyalamayınız!
6 Mart 2021 Cumartesi
Spiritüel kaynaklara ve Mistik öğretilere göre Ölümden Sonrası
Ölüm şüphesiz bir gizemdir. “Ölümden sonra” neler olur nasıl bilebiliriz? Tabi ki "kesin" bir dil kullanamayız. Bazılarına göre ölümden sonrası sonsuz bir yokluktur, bazılarına göre ise klasik şekilde "cennet" "cehennem"dir. Ancak mistik geleneklerin, kültürlerin, felsefelerin, kanal bilgilerinin ve NDE yaşayanların (ölüme yakın deneyim) aktardıkları bu konuda belki gerçekten aydınlatıcı olabilir.
Ölümden sonrası konusu hakkında söyleyebileceklerimiz, “mistik” metinlerin bize aktardıkları, kanal bilgileri, çeşitli az sayıda "usta"nın deneyimleri, “Tibet’in Ölüler kitabı” gibi terma denilen Tibet metinleri, “İlahi Nizam ve Kainat” kitabı (İNK) ve çeşitli insanların ölüme yakın deneyimlerinin (NDE ve OBE) toplamından ibarettir. Özellikle NDE (near-death experiences) ve OBE (out of body) konuları araştırılmaya değer. Elbette kimse "öte tarafa" gidip gelmemiştir ancak bu konular hakkında epey meraklı biri olarak, okuduğum çeşitli kaynaklarda geçen bilgileri bu yazımda çok kısaca özetleyip sentezlemeye çalışacağım.
Ölüm kesinlikle bir "son" değildir. Ölüm sonrası ruh denilen enerjinin kaba dünya bedeni ile bağlantısı kesilir. ("ruh" denilen olgu, sevimli hayalet Casper gibi bedenlere girip çıkmaz) Ancak beyin enstrümanı yok olsa da astral beden / varlık sayesinde bilinç devam eder ve varlık, “serbest imajinasyon” denilen bir durumun içinde ilgili dünya hayatındaki duygu durumları ve deneyimlerle çok hızlı bir şekilde hesaplaşmaya başlar. Varlık artık beyne bağlı olmadığından, onunla sınırlanmadığından algı berraklığı ve görüş gücü dünyadakinden belki de binlerce kat artmıştır. Bütün bir hayatta yaşanan deneyimler ve duygulanımlar / duygular adeta bir film şeridi gibi varlığın etrafını sarar. Varlık son hayatında yaşadığı her bir saniyeyi aynı anda onlarca kere başa sarıp tekrar edebilir, zaman kavramına bağlı olmadan tekrar yaşayabilir, anı okyanusunun içinde adeta kaybolur. Mistik kaynaklara göre, işte neredeyse bütün dinlerde bulunan “cehennem” sembolü, spatyomda (yani ölümden sonra ruhun serbest imajinasyon aşamasında) ilgili dünya hayatının bir film şeridi gibi göz önünden geçerken çok büyük acılara da yol açabilmesini ifade eder.
Böylece bütün deneyimler ve duygu durumları daha önceki hayatlardaki anı ve deneyim konsantreleriyle kıyaslanarak ve son hayattaki bütün her şey, birer izlenim konsantrelerine dönüştürülürken çok detaylı bir muhasebe yapılır. Ancak bütün bu hesaplaşmalardan sonra ilgili deneyimler, ruhun tekamül malzemesi olan öz-bilgi haline gelebilir.
Böylece bütün deneyimler ve duygu durumları daha önceki hayatlardaki anı ve deneyim konsantreleriyle kıyaslanarak ve son hayattaki bütün her şey, birer izlenim konsantrelerine dönüştürülürken çok detaylı bir muhasebe yapılır. Ancak bütün bu hesaplaşmalardan sonra ilgili deneyimler, ruhun tekamül malzemesi olan öz-bilgi haline gelebilir.
İşte hayatlar arasına “ölüm” gibi bir sürecin yerleştirilmesinin nedeni de bütün bu “muhasebe” işlemlerinin ancak varlığın mutlak içine çekiliş (withdrawal) yoluyla yapılabilmesi ve tekamül malzemesine dönüştürülebilmesidir bu da ancak “ölüm” ile olabilir.
Bütün bu işlemlerden sonra varlık yeniden doğması gerekiyorsa, rehber varlıklar eşliğinde (eğer çok gelişmiş bir varlık ise sadece kendisi de yapabilir) detaylı bir hayat planı yapar sonra yeniden bir bedenle bağlantı kurar ve “enkarnasyon” (reenkarnasyon) gerçekleşir.
Bu doğum ölüm döngüsü çok uzun süre devam eder ve varlık öyle bir aşamaya gelir ki artık dünyada alacağı yeni bir ders kalmamıştır, tekamülde ilerilere gitmiştir. İlgili varlık bu aşamaya geldiğinde daha pek çok varlık da dünyadan ayrılmaya hazırdır artık. Tekamül etmişlerin “cennet”e gitmeleri an meselesidir. Dinlerde `cennet` sembolüyle belirtilen gerçek, İlahi Nizam ve Kainat kitabına göre “yarı süptil alem”dir. Cennet, ancak her devirde, kıyametten sonra (İNK kitabına göre kesin bir tarih verilemese de bizim devrimizde 2060'lı yıllarda bir zamanda) tekamül etmiş varlıkların bir daha dünyada doğmamak üzere geçtikleri yarı süptil alem anlamına geliyor. Orada imajinasyonla istenilen dünyalar/ortamlar kurulabiliyor, istenilen her şey düşünce gücüyle somut gerçeklik haline dönüşebiliyor çünkü maddenin müthiş gelişmişlik seviyesi bu süptilliğe / inceliğe müsade ediyor varlıklar orada mutluluk içinde "vazife planı" denilen evreni yönetme ve idare etme basamaklarına hazırlanıyorlar. Dünya hayatları boyunca peşinden koştukları ama bulmalarının mümkün olmadığı gerçek tatmin huzur ve mutluluk duygularını orada uzun uzun tadıyorlar. Sevginin gerçek manasını ve sezgilerini orada tadıyorlar. O aşama da aslında “vazife planı” denilen bir aşamaya hazırlık için. Varlıklar “cennet”te çeşitli süptil maddelere bağlanıp bırakmayı, çeşitli maddeler üretmeyi, onları kontrol etmeyi öğreniyorlar, orada “ölüm” yok, hastalık, acı, zahmet, gözyaşı…vs yok. O aşamadan sonra da vazife planına geçip yavaş yavaş cisimleri, dünyaları, gezegenleri hatta galaksileri yönetmeye, bir varlığın tekamülüne yardım etmeye başlıyorlar.
Peki ama daha büyük resim nedir? Bütün bunların manası nedir? Bu konuda İlahi Nizam ve Kainat kitabı herhangi bir şey söylemiyor. Ancak mistik gelenekler bu aşamada devreye giriyor. Çok kısaca, bütün evrenlerdeki, sonsuz sayıda varlıkların bütün hayatlarından kazanılan deneyimlerin bileşkesi büyük yıkılıştan sonra (Mahapralaya- bu yıkılış, kıyametten dahi çok daha büyük ölçekli bir yıkılıştır, bütün evren(ler) tezahürünün içe çekilmesi tek bir varlık havuzuna dönmesidir) sonsuz enerji olan deneyim havuzuna aktarılıyor, kolektif bilinçlerin de kolektifi, konsantresi o sonsuz enerjinin havuzunda toplanıyor. Böylece o enerjinin enstrümanı olan bütün varlıklar, su damlalarının okyanusa karışması gibi sonsuz enerjiyle bir oluyorlar ve o enerjinin kendisine ayna olması, kendisini gerçekleştirmesi, kendisini bilmesi süreci yeniden evrenler olarak tezahür etme ve yeniden mahapralaya (büyük içe çekiliş / yıkılış) aşamaları ile sonsuza kadar devam ediyor. Alfred North Whitehead'e göre, böylece o sonsuz potansiyel de aklımızın almayacağı konularda ve boyutlarda, kendisine has bir şekilde bir nevi tekamül ediyor / gelişiyor.
Annie Kagan’ın aşağıdaki güzel sözleriyle bu kısa yazımı bitireyim:
"İlahi olanın birer enstrümanı olan insanlar, dünyada kozmik senfoniler üretirler. Bazılarının ürettikleri melodiktir, bazılarınınki ahenksiz, bazılarınınki aydınlık ve hareketlidir, bazılarınınki ise yavaş ve melankolik... Hiç fark etmez. Her bir parça, ölümden sonra sizin kendi serenadınız olacak. Bütün çabalarınız, düşüşleriniz ve yükselişleriniz, şu anda mırıldanmakta olduğunuzu fark etmediğiniz mistik birer ezgiye dönüşecek."
Ozan Fırat
İletişim: mistikfelsefe@gmail.com NOT: Bu yazı ve diğer tüm yazılar bana aittir ve hakları saklıdır. Kaynak göstermeden herhangi bir yazımı kopyalamayınız!
İletişim: mistikfelsefe@gmail.com NOT: Bu yazı ve diğer tüm yazılar bana aittir ve hakları saklıdır. Kaynak göstermeden herhangi bir yazımı kopyalamayınız!
6 Aralık 2020 Pazar
Evrendeki en Parlak Yapılar olan Kuasarlar
Kuasar, üzerinde hala çalışılan ve hakkında çeşitli hipotezler olan, hala anlaşılamayan pek çok yönü bulunan gizemli oluşuma verilen isimdir.
Kuasarlar aslında süper kütleli devasa kara deliklere bağlı olarak oluşan muazzam ışımalardır, daha çok genç galaksilerin çekirdeklerinde / en orta kısımlarında yer alırlar.
Şöyle ki çoğu galaksinin merkezinde / ortasında, bir süper kütleli dev gibi kara delik bulunur. Bu dev kara delik o kadar güçlüdür ki bazı genç galaksilerde (yeni oluşan / oluşmakta olan galaksilerde) kendisine bolca "besin" bulur. Yani akıl almaz miktarlarda maddeyi yutar. O kadar güçlüdür ki bu kara deliklerden hiçbir madde hatta ışık bile kaçamaz, ışığı da yer yutar, bu nedenle simsiyah görünür, her şeyi tekilliğe çeviriverir. Uzay / zamanı öyle bir büker ki ondan zaman dahi kaçamaz, yakınında duracak noktaya gelir! İçinde ise zaman bile yok olur, onu da yutar. Yine o kadar güçlüdür ki kara deliğin hemen "dışındaki" her türden akıl almaz miktardaki madde, delik tarafından yutulmadan hemen önce ışık hızına çok yakın bir şekilde dönmeye başlar. Maddelerin / gazların bu yıkımı, ışık hızına çok yakın bir şekilde birbirlerine çarpması ve parçalanması sırasında açığa öyle bir enerji çıkar ki bu ışınım, evrende görülebilecek en yüksek parlaklıklar olur. İşte bunlara farklı açılardan gözlemlere göre "kuasar" ya da "blazar" denir.
- Bir kuasar, o kadar parlaktır ki samanyolu galaksimizin tamamından daha çok ışık yayar! Şöyle düşünelim: Samanyolu galaksimizde, güneşimizden milyonlarca kat daha büyük ve daha parlak yüzlerce milyar yıldız vardır. İşte sadece tek bir kuasar, bütün bu yüzlerce milyar devasa yıldızın toplamından yüzlerce kat daha fazla ışık yayar! Bu hayal gücümüzün dahi çok ötesinde bir parlaklıktır.
- Kuasarlar bizden çok uzak olan ışımalardır ve kara enerjiye bağlı olarak da bizden ışık hızına çok yakın hızlarda uzaklaşmaya devam ederler. Bunlar evrendeki en eski oluşumlardan biridir.
- Bir kuasarı gözlemlemek, evrenin milyarlarca yıl önceki halini gözlemlemek demektir! Çünkü bizden o kadar uzaktırlar ki ışığın bize ulaşana kadar aldığı mesafe milyarlarca yıldır! Yani parlayan bir kuasarı gördüğümüzde, onun en az 8 - 10 milyar yıl önceki halini görüyoruz demektir! Bu nedenle Kuasarlar evrenin oluşumu hakkında bize çok değerli bilgileri sunabilirler.
- Bir kara delik, yakın çevresindeki maddelerin çoğunu yuttuğu zaman artık besleneceği fazla bir madde kalmaz ve kuasarlar ölür. Yani kara deliğin inanılmaz miktarda maddeyi yemesi öncesinde oluşan akıl almaz ışımalar biter. Kara delik artık yalnız "takılmaya" başlar.
- Samanyolu galaksimiz, yaşlı sayılabilecek bir galaksi olduğu için kuasara sahip değildir. Büyük ihtimalle gençliğinde kuasar oluşturmuştur. Ancak şu an, çekirdeğindeki süper kütleli kara delik çok fazla maddeyi "yutmaz", çünkü yakınlarında "beslenebileceği" fazla madde kalmamıştır. Dolayısıyla kuasar oluşturmaz. Ancak gelecekte Andromeda galaksisi ile samanyolu galaksimiz birleştiği zaman tekrar bir kuasar oluşabileceği belirtilir.
Evrenimiz hem hayal gücümüze dahi sığmaz boyutuyla hem de içindeki akılalmaz gizemli yapılarıyla o kadar büyük ve ihtişamlıdır ki üzerinde yaşadığımız minicik dünyamız, evren içinde adeta sonsuz okyanusta bir damla gibidir. Bu kısa yazımı, Carl Sagan'ın aşağıdaki muhteşem ve ufuk açıcı sözleriyle bitireyim:
"İşte orada. Orası evimiz. Bizler oradayız. Sevdiğimiz herkes, tanıdığımız herkes, duyduğunuz herkes, gelmiş geçmiş tüm insanlık hayatlarını orada yaşadı. Bütün neşe ve kederlerimiz, kendinden emin binlerce din, ideoloji ve ekonomik doktrin, bütün avcı ve toplayıcılar, bütün kahramanlar ve korkaklar, bütün uygarlık kuran ve yıkanlar, bütün krallar ve köylüler ve bütün aşık çiftler, bütün anne ve babalar, umut dolu çocuklar, mucitler ve gezginler, bütün ahlak öğretmenleri, bütün yozlaşmış politikacılar, bütün süper starlar, bütün büyük liderler, türümüzün tarihindeki tüm azizler ve günahkarlar… Burada gün ışığına asılı bu toz zerresi üzerinde yaşadılar.
Dünya, muazzam kozmik alanda çok küçük bir sahnedir. Tüm o generaller ve hükümdarlar tarafından şeref ve zafer içinde dönemlerinin efendileri olmak için döktükleri kan ırmaklarını düşünün yalnızca küçük bir noktanın, bir bölümünde. Bu küçük pikselin bir köşesinde yaşayan sakinlerin diğer bir köşenin farkları zorlukla ayırt edilebilen sakinlerine yaptıkları bitmek bilmeyen zorbalıkları düşünün. Yanlış anladıkları ne çok şey vardı, birbirlerini öldürmeye ne kadar da hevesliydiler, nefretleri ne kadar da ateşliydi. Afra tafralarımızın hayali benmerkezciliğimizin ve evrende ayrıcalıklı olduğumuza dair yanılgımızın boyunun ölçüsü bu soluk ışıklı nokta tarafından alındı. Gezegenimiz onu saran devasa kozmik karanlıkta yapayalnız bir noktadır. Bütün bu karanlık ve enginlik arasında bizi kendimizden korumak için başka bir yerden yardım geleceğine dair hiçbir iz yoktur.
Dünya, şimdilik bildiğimiz tek yaşam barınağı. En azından yakın gelecekte türümüzün göç edebileceği başka bir yer yok. Evet, ziyaret edebiliriz. Ama yerleşmek? Henüz değil. Hoşunuza gitsin ya da gitmesin Dünya, bu zamanda ayakta kalabildiğimiz tek yerdir. Gökbilimin insanı mütevazı yaptığı ve karakter geliştirdiği söylenir. İnsan kibrini ahmaklığını uzaktaki bu görüntüden daha iyi vurgulayan bir şey yok gibi. Bana göre bu görüntü birbirimize nezaketle yaklaşma ve bu soluk mavi noktayı şimdiye dek bildiğimiz tek yuvayı koruma ve gözetme sorumluluğumuza vurgu yapar.” - Carl Sagan
Ozan
İletişim: mistikfelsefe@gmail.com NOT: Bu yazı ve diğer tüm yazılar bana aittir ve hakları saklıdır. Kaynak göstermeden herhangi bir yazımı kopyalamayınız!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)